شاید وقتی در خوزستان به دنیا آمد کسی فکر نمی‌کرد روزی برسد که اهالی یک رشته المپیکی مثل بوکس، فعالیت و آینده ورزشی خود را مدیون تلاش‌های شبانه روزی او شوند؛ رشته‌ای که پس از انقلاب، در مقطعی حرام اعلام شد تا خیل عظیم علاقمندان آن چندین سال به دور از رینگ و دستکش‌های ۸، ۱۰ و ۱۶ اونسی باشند.
مهدی هویت‌دوست از جمله پیشکسوتانی است که شاید بتوان گفت خانواده فعلی بوکس حضورشان در این رشته را مدیون او هستند. چرا که او بود با تلاش‌های بسیار، جلسات متعدد با مراجع فقهی و سفرهای بین‌المللی متعدد موفق شد بوکس ایران را مجددا راه اندازی کند.
ببینید:
فیلم گفت‌وگوی ایسنا با مهدی هویت‌دوست با عنوان “بوکس در ایران بعد از انقلاب چگونه راه افتاد؟”
در همین راستا میزبان این پیشکسوت نامدار بوکس بودیم که در ادامه صحبت‌های او در خبرگزاری ایسنا را می‌خوانید:
ایسنا: برای شروع، درباره خود و نحوه ورودتان به بوکس صحبت‌های شما را می‌شنویم.
– بنده متولد دی ماه ۱۳۲۴ هستم و بوکس را واقعا از بچگی شروع کردم. زمانی که ۹ سال داشتم با دستکش بوکس آشنا شدم. علت آن هم این بود؛ یک کارمند اصل چهار (نام یک سازمان آمریکایی) که از بوکسورهای قدیم آمریکایی بود، دستکش بوکس داشت و در محله ما در خوزستان با بچه‌ها بوکس کار می کرد. او به ما بسکتبال و بوکس یاد می‌داد. از آنجا شد که من وارد بوکس شدم و با مربیگری همین مرد آمریکایی (مستر فورد) شروع کردم. او سه چهار سال پیش فوت کرد و خیلی دوست داشتم به مراسم او بروم که نشد.
در واقع ایشان مربی من هستند و فکر می‌کردند من در رشته بوکس استعداد دارم. در خانه “فورد” زمین بسکتبال هم بود، اما من هیچگاه در بسکتبال حرفه‌ای کار نکردم و بیشتر بوکس را دوست داشتم. عضو تیم بسکتبال اهواز هم بودم، ولی چون علاقه بیشتری به بوکس داشتم در این رشته ماندگار شدم و هیچگاه در بسکتبال به قهرمانی نرسیدم.
سراغ حاج علی‌اکبر ناطق‌نوری وزیر کشور رفتم که از نظر فقهی و قدرت، توانمند بود. آن زمان که من ریاست راهنمایی رانندگی خوزستان را عهده دار بودم، حاج علی‌اکبر آنجا می‌آمد و من او را اسکورت می‌کردم که از آنجا با هم دوست شده بودیم. به ایشان گفتم مجوز راه اندازی مجدد بوکس را گرفته‌ایم، اگر ممکن است شما تشریف بیاورید و به ما کمک کنید که گفت من از بوکس چیزی نمی‌دانم و برادرش را معرفی کرد..
ایسنا: درباره نحوه ورود خود به مدیریت بوکس نیز صحبت کنید.
– بنده از زمان راه اندازی مجدد بوکس در ایران، به مدت ۹ سال نایب رئیس فدراسیون بودم و آقای ناطق نوری رئیس بودند. بعد از انقلاب هم در راه اندازی فدراسیون بوکس کار اصلی را شخص بنده انجام دادم. وقتی برای المپیک رفته بودیم با پروفسور “اَنوَر شودری” رئیس فدراسیون جهانی بوکس صحبت کردم و گفتند اگر مشکلی برای شما پیش نمی‌آید در ایران این کار را انجام دهید.
پس از آن به ایران آمدیم و اینجا با مسئول ورزش و سایر مسئولان مربوطه صحبت کردیم و اجازه دادند حدودا از سال ۱۳۶۷ بوکس راه اندازی شود. بوکس در این سال مجددا راه اندازی شد و همان سال هم برای مسابقات آسیایی رفتیم که ایران برای اولین بار در آسیا اول شد و خود من سوم آسیا شدم. همه از این نتیجه متعجب شدند چرا که برایشان سوال بود چگونه وقتی بوکس چندین سال تعطیل بود، ایران اول آسیا شد.
ایسنا: مخالفت‌ها با بوکس از همان ابتدای انقلاب جمهوری اسلامی شروع شد؟
– من بچه خوزستان هستم و بوکس ورزش اول خوزستان بود. قبل از انقلاب در ترکیب تیم ملی ایران ۷ – ۸ بوکسور خوزستانی بود و سه چهار نفر از جاهای دیگر ایران حضور داشتند.
ایسنا: دلیل مخالفت با بوکس چه بود؟
– در آن زمان می‌گفتند آیت‌الله بهشتی بوکس را به دلیل خشونت زیاد حرام اعلام کرده است، چرا که در این ورزش با مشت و لگد همدیگر را می‌زنند و خونین می‌کنند. در دیداری که باهم داشتیم گفتم ما بوکس کار می‌کنیم و یک ورزش مردانه است که با دستکش هم کار می‌شود. در واقع به ایشان اشتباه رسانده بودند که بوکس بدون دستکش است!
– در توضیحاتی که به ایشان دادم تاکید کردم که بوکس یک ورزش فنی است و برای ضربه زدن نیز یک چهارچوب خاص دارد. شما در بوکس فقط می‌توانید بالاتر از ناف، پایین‌تر از پیشانی و تا مرز شانه‌ها را مورد ضربه آن هم با دستکش قرار دهید. با توضیحاتی که ارائه کردم ایشان متوجه شدند که اخبار اشتباه به وی داده‌اند و قرار شد بوکس را راه اندازی کنیم. پیش از آن مخفیانه بوکس تمرین می‌کردیم.
ایسنا: دلیل موضع گیری علیه بوکس فقط همین موضوع بود یا موارد سیاسی هم دخیل بودند؟
– از نظر من برخی موارد سیاسی هم به دلیل آمریکایی بودن این ورزش وجود داشت، اما در اصل به دلیل اینکه گفته بودند بوکس ورزش ناجوانمردانه‌ای است و در آن با مشت همدیگر را می‌زنند، این رشته را حرام اعلام کردند. این توضیحات اشتباه در حالی بود که حتی رشته‌هایی مانند کاراته هم از بوکس خشن‌تر هستند چون ضربه پا دارد. فقط چون اسم بوکس، بوکس هست می‌گویند خشن است. این تهمت به بوکس در حالی بود که ما در ایران از دستکش‌های ۱۰ و ۱۶ اونس استفاده می‌کنیم و در مسابقات بین‌الملی هم دستکش ۸ اونس داریم. در حقیقت بوکس خیلی کم خطر است و به همین دلیل بود توانستیم بوکس را مجددا راه اندازی کنیم.
ایسنا: اگر حاج احمد ناطق‌نوری نبود، باز هم بوکس راه‌اندازی می‌شد؟
– در حقیقت احمد ناطق‌نوری را من وارد بوکس کردم و اصلا او در بوکس نبود. البته باید تاکید کنم که من به دنبال حاج علی‌اکبر ناطق‌نوری بودم و اصلا حاج احمد در برنامه‌های ما نبود. وقتی دنبال راه اندازی بودم اولین گزینه من “پطروس نظربیگیان” بود که قبل از انقلاب سال‌ها در سمت نایب رئیس فدراسیون حضور داشت. وقتی به سراغ ایشان رفتم، گفتند قصد مهاجرت به خارج از کشور را دارند و در حقیقت من را تنها گذاشتند. از آنجایی که خودم سواد فقهی آنچنانی نداشتم، فکر کردم که شاید اگر فرد جدید در این زمینه دانش کافی نداشته باشد بوکس دوباره ضربه می‌خورد.
– از این رو به سراغ حاج علی‌اکبر ناطق‌نوری وزیر کشور رفتم، چرا که فرد جدید باید هم از نظر فقهی و هم از نظر قدرت، توانمند می‌بود. آن زمان که من ریاست راهنمایی رانندگی خوزستان را عهده دار بودم، حاج علی‌اکبر آنجا می‌آمد و من او را اسکورت می‌کردم که از آنجا با هم دوست شده بودیم. به ایشان گفتم مجوز راه اندازی مجدد بوکس را گرفته‌ایم، اگر ممکن است شما تشریف بیاورید و به ما کمک کنید که گفت من از بوکس چیزی نمی‌دانم و برادرش را معرفی کرد.
ایسنا: چرا از همان ابتدا به حاج علی‌اکبر پیشنهاد دادید؟
– همانطور که می‌دانید بوکس بعد از یک مدت محرومیت راه‌اندازی شد و من می‌ترسیدم کسی را بگذاریم که از او ایراد بگیرند و دوباره بتوانند این رشته را منحل کنند. به همین دلیل دنبال کسی بودم که شناخته شده باشد و بتواند در مواقع حساس از بوکس حمایت کند. ایشان گفتند من در این زمینه نمی‌توانم کمک کنم چون هم یکبار گفته‌اند حرام است و ضمن اینکه بنده شناختی از بوکس ندارم.
با تعطیلی چندین ساله بوکس ما خیلی پسرفت کردیم. اگر بوکس تعطیل نمی‌شد ما یکی از بزرگان بوکس آسیا و جهان می‌شدیم
– پس از صحبت‌های زیاد حاج علی‌اکبر به بنده گفتند برادری دارم که یک مدت بوکس کار کرده و اگر می‌خواهید او را بیاوریم که قراری گذاشتیم تا حاج احمد ناطق‌نوری را ببینیم. این اتفاقات سال ۵۹ رخ داد. در واقع آنجا برای اولین بار احمد ناطق‌نوری را دیدم. البته حاج احمد ابتدا من را نشناخت تا اینکه مدتی با هم صحبت کردیم و به یکباره به بنده گفت من شما را قبلا در مسابقات دیده‌ام. پس از جلسه‌ای که داشتیم خواهش کردم حاج احمد ریاست فدراسیون را بر عهده بگیرند که گفتند به شرطی این موضوع را قبول می‌کنم که خود شما (مهدی هویت‌دوست) کارها را انجام دهید و آن جا بود که من نایب رئیس فدراسیون شدم.
– با این اقدامات بود که بوکس راه اندازی شد و همان سال در مسابقات آسیایی اول شدیم. ما بوکسورهایی داشتیم که در مدت زمان تعطیلی این رشته به صورت مخفیانه تمرین می‌کردند. ما همان افراد را جمع کردیم و عازم رقابت‌ها شدیم که پس از سه ماه اردو در مسابقات آسیایی مقام اول را به دست آوردیم و همه تعجب می‌کردند.
محمدعلی کلی را اولین بار در کوبا دیدم، وقتی که برای مسابقات عازم این کشور شده بودیم. ایشان وقتی دیدند بوکس ایران دوباره راه اندازی شده است خیلی خوشحال شدند.
ایسنا: درباره اوایل حضور احمد ناطق‌نوری در بوکس بیشتر توضیح دهید.
– آن زمان حاج احمد در مجلس بود و می‌گفت مشغله دارم، اما من گفتم شما فقط کنار ما باشید که اسم شما بالای سر بوکس باشد. هفته‌ای یکبار به فدراسیون می‌آمدند و در واقع بنده به عنوان نایب رئیس همه کارها را می‌کردم. فدراسیون بوکس هم در امجدیه بود. آقای افشارزاده هم در این زمینه خیلی به ما کمک کردند چون ایشان خودشان هم به بوکس علاقمند بودند.
ایسنا: آیا مقاومتی از طرف افرادی چون مصطفی داودی رئیس وقت سازمان تربیت بدنی و … نبود؟
– هیچ کس مقاومت نکرد چون فکر می‌کردیم وقتی یک رشته‌ای را همه دوست دارند، چرا باید تعطیل شود؟ دلیل تعطیلی هم مطالب اشتباهی بود که به حضرت امام رسانده بودند. وقتی دستکش‌ها را به او نشان دادیم و در مورد شرایط بوکس توضیح دادیم، با این موضوع موافقت کردند. در بوکس ما فقط با ۴ بند انگشت ضربه می‌زنیم. طبق مواردی هم که پیش از این توضیح دادم احمد ناطق‌نوری هم رئیس فدراسیون شد.
ایسنا: فکر می‌کنید چرا در سطح جهانی نتوانسته‌ایم افتخارات قابل توجهی کسب کنیم؟
– در ارتش‌های جهان اولین بار من مقام سوم را برای ایران کسب کردم و آقای جبار فعلی هم مقام دوم را به دست آورد که مدال‌های جهانی ما این دو مدال بودند، ولی به طور کلی اگر مقایسه کنم با تعطیلی چندین ساله بوکس ما خیلی پسرفت کردیم. اگر بوکس تعطیل نمی‌شد ما یکی از بزرگان بوکس آسیا و جهان می‌شدیم.
– ضمن اینکه همه کشورها سرمایه گذاری سنگینی روی بوکس کردند. بوکس در مجموع یک رشته محبوب در بین رشته‌های انفرادی است چون کاملا فنی است، در ایران هم علاقمندان بسیاری دارد که اگر بها داده شود نتیجه بسیار خوبی می‌گیریم. شما در بوکس فنون ترکیبی بی‌شماری دارید و همین امر هماهنگی عجیب میان عصب و عضله را نیاز دارد.
ایسنا: از تاثیرات حضور “محمدعلی کلی” در ایران بر روی راه اندازی مجدد بوکس ایران بگویید. شما با ایشان هم دیدار داشتید.
تا دو نفر با دستکش بوکس در پارک تمرین می‌کنند، ماموران فورا ممانعت می‌کنند که خوب نیست!
– البته باید بگویم که من محمدعلی کلی را اولین بار در کوبا دیدم، وقتی که برای مسابقات عازم این کشور شده بودیم. ایشان وقتی دیدند بوکس ایران دوباره راه اندازی شده است، خیلی خوشحال شدند. شخصا به خود من پیشنهادهای بسیار زیادی برای ترقی بوکس ایران دادند که باید چه کنیم. وقتی هم به ایران آمدند من در خدمتشان بودم. باشگاه‌های ما را دیدند و بازدید داشتند، کلا آقای کلی علاوه بر مقامشان در بوکس، از نظر اصول انسانی و معرفت هم قهرمان به نام هستند که من افتخار همکلام شدن با این اسطوره را داشتم.
– الان هم با نفراتی از جمله سرمربی او تماس می‌گیریم و صحبت می‌کنیم. خود آقای کلی هم در تهران و شهرستان‌های ما حضور یافتند و برای پیشرفت بوکس در ایران فعالیت خوبی داشتند. البته باید تاکید کنم که بوکسورهای کوبا نیز رابطه بسیار خوبی با ایران دارند. ما دوبار به کوبا رفته‌ایم که اولین بار برای راه اندازی بوکس بود.
ایسنا: آقای هویت‌دوست شما چند سال نایب رئیس فدراسیون بودید؟
– بنده ۹ سال نایب رئیس بودم، یعنی از زمان راه اندازی این رشته این سمت را در اختیار داشتم.
ایسنا: با پیشینه‌ای که بوکسورهای ارمنی ایران داشتند، چرا در این سال‌ها ما نتوانستیم رویه موفقی را طی کنیم؟
– متاسفانه به هیچ وجه در گذشته و همین حالا هم آنطور که باید و شاید به بوکس اجازه نداده‌ایم که گسترش پیدا کند و الان هم از نظر من فقط در دو باشگاه ایران بوکس را خوب کار می‌کنند. سایر باشگاه‌ها نگرانی دارند که با وجود مجوز رسمی، ماموران به یکباره بریزند و باشگاه را تعطیل کنند. واقعا همین الان هم این اتفاق رخ می‌دهد و گاها جلوی بوکسورها را می‌گیرند. وقتی می‌بینند دو نفر با دستکش بوکس کار می‌کنند به آنها گیر می‌دهند که اصلا خوب نیست. واقعا یک حالت نگرانی در جامعه بوکس و باشگاه‌ها هست که یکباره باشگاه را ببندند. آزادی بوکس خوب جا نیفتاده است.
– ماموران الان بیشتر وقت‌ها که می‌بینند چند نفر در حال تمرین بوکس هستند ممانعت می‌کنند، در حالی که ما مجوز رسمی داریم. البته باید قبول کنیم که یک عده‌ای هم از روی ناآگاهی این اقدام‌ها را می‌کنند و در حقیقت هنوز هم اطلاع ندارند که ما مجوز رسمی برای فعالیت در این رشته داریم. البته این اتفاق الان در باشگاه‌ها خیلی کمتر شده است. من قبلا در پارک محل خودمان دستکش می‌بردم و با برخی جوانان و افراد علاقمند بوکس کار می‌کردم، اما الان که دو نفر با دستکش بوکس در پارک کار می‌کنند فورا ممانعت می‌کنند که خوب نیست. چون نگران هستند که بوکس حرام باشد و این دیدگاه همچنان وجود دارد.
ایسنا: فکر می‌کنید چرا بوکس ایران پخش تلویزیونی خوبی ندارد؟
– من در تلویزیون هم گفتم که الان بوکس آزاد است و همه جا می‌شود این رشته جذاب و پرطرفدار را نشان داد. البته چند باری این رشته را نشان دادند. صحبت‌های من را هم پخش کردند، اما احساس می‌کنم هنوز خود صداوسیما به آن صورت که باید و شاید خودش را قانع نکرده که بوکس ورزشی حلال و قانونی است. رشته‌ای فنی و به دور از غیر اخلاقی‌ها. در ناخودآگاه ذهنشان هست که بوکس حرام است. دوستان معتقدند به شرطی که بهم ضربه نزنند بوکس مشکلی ندارد (با خنده).
ایسنا: وجود مسابقات زیرزمینی بوکس در ایران را قبول دارید؟
– متاسفانه بحث شرطبندی بیش از آن که رواج داشته باشد شایعه هم دارد. باشگاه‌های زیرزمینی هستند در ایران که شاید بوکس حرفه‌ای کار می‌کنند، اما واقعا همه چیز شرطبندی نیست. چندین نقطه از تهران زیر زمین‌هایی هستند که بوکس کار می‌کنند. اما واقعا شرطبندی در بوکس با آن چیزی که شایعه شده زمین تا آسمان فاصله دارد و در ایران کسی روی پول بازی نمی‌کند.
ایسنا: سرمایه گذاری در بوکس ایران چطور بوده است؟
– متاسفانه تا به امروز این کار درست و به قدر کافی انجام نشده است، اما من با افشارزاده و مهندس کاشفی صحبت کرده‌ام که چرا کمک نمی‌کنید. همگی قول داده‌اند منابع خوبی برای بوکس تامین کنند و این رشته را جا بیاندازند. واقعا خانواده‌ها همچنان نگران هستند و می‌گویند در بوکس همه با مشت همدیگر را می‌زنند، در حالی که بوکس فنی است.
ایسنا: به عنوان مثال، تا کنون بینی یا ناحیه‌ای از صورت شما شکسته است؟
– دماغ من کاملا سالم است (باخنده)، از بچگی هم بوکس کار کرده‌ام. چندین مسابقات آسیایی و جهانی رفته‌ام اما هیچ زخمی روی صورت من نیست. واقعا اسم بوکس خطرناک است و خانواده‌ها می‌ترسند. وقتی دستکش ۱۶ اونس می‌پوشید، با هر ضربه‌ای اتفاقی نمی‌افتاد. در ایران اصلا دستکش ۸ اونس هم نداریم و در المپیک است که از ۸ اونس استفاده می‌کنند.
باید بگویم کسانی که به بوکس ضربه زدند از عوامل خودی بودند، اما بهترین و خادم‌ترین افراد پطروس نظربیگیان و حاج احمد ناطق‌نوری بودند.
ایسنا: می‌توانید به فوایدی از بوکس اشاره کنید؟
– اولین مزیتی که بوکس دارد در دفاع شخصی است. بدون اغراق من اگر الان مقابل شما بایستم و دو سه نفر به من حمله کنید، در حالت آرمانی باشم به ندرت ممکن است یکی دو مشت به من بخورد. بهترین ورزش برای دفاع شخصی از نظر من بوکس است چون در بوکس دفاع کردن بسیار مهم‌تر از حمله است. فنونی دفاعی که در بوکس وجود دارد هم حتی در کشتی نداریم. همانقدر که فنون حمله ترکیبی بی‌نهایت دارد، همانقدر هم فنون دفاع دارد.
– از نظر روانی هم مطمئن باشید بوکسورها جزو آرام‌ترین افراد در جامعه محسوب می‌شوند. چرا که همه انرژی و به اصطلاح خشم خود را در باشگاه و روی کیسه خالی می‌کنند (باخنده). اگر بوکس با دستکش باشد سلامتی همه افراد تضمین شده است.
ایسنا: به حاج احمد ناطق‌نوری برگردیم. از تاثیرات او بر بوکس ایران بگویید.
– ایشان واقعا زحمت زیادی برای بوکس کشید و از نزدیک همه چیز را رصد می‌کرد، حتی در اردوها حضور داشت. در زمان حاج احمد ما به جایگاه خوبی در آسیا رسیدیم و سال‌ها در آسیا حرف اول را می‌زدیم. الان هم می‌شود این کار را کنیم، اما کافی است که فرصتی به فدراسیون بوکس بدهند و همه مسئولان چند ماه این رشته را به عنوان رشته‌ای که می‌تواند امتیاز و افتخار جهانی و المپیکی بیاورد، از صمیم قلب قبول کنند. مطمئن باشید حرف اول را می‌زنیم.
بوکس ایران واقعا پیشرفته است و استعدادهای بسیار خوبی در بوکس داریم که این را خود آسیا هم قبول دارد، حتی اگر دلیل این استعدادها مشخص نباشد.
ایسنا: سطح فنی مربیان ایرانی را چگونه دیده‌اید؟
ما مربیان صاحب نامی در بوکس آسیا داشتیم. نفراتی مثل پطروس نظربیگیان و باران کوچار که حرف اول را می‌زدند و مربیانی بودند که آسیا آنها را قبول داشت. آنها مربیان آسیا را آموزش می‌دادند. خیلی از داوران ما هم در قضاوت و تدریس فوق‌العاده بودند. صادق علی‌اکبرزاده که خودش قهرمان آسیا هم بود و یکی از بهترین مربیان آسیا نیز به شمار می‌رفت. او چندین سال سرمربی تیم ملی هم بود. کلا در ایران استعداد بوکس فراوان اما موقعیت بسیار کم است.
ایسنا: تاثیر مربیان خارجی برای رشد بوکس فعلی ایران را چگونه می‌بینید؟
– خیلی خوب است که از اطلاعات آنها استفاده کنیم، به شرطی که با مربیان ما کار کند نه بوکسورها. وقتی یک مربی خارجی با بوکسوهای ایرانی کار می‌کند زبان و اخلاق آنها را نمی‌داند و برای همین بهتر است مربیان خود را آموزش دهیم. مربی که کار را یاد بگیرد، در چندین شهرستان می‌تواند این علم را رواج دهد.
چون رئیس فدراسیون سیستان و بلوچستانی هستند در آنجا خیلی فعالیت می‌کنند که یک بوکسور خیلی خوب به نام دانیال شه‌بخش هم دارد
ایسنا: لطفا چند تن از افرادی که در بوکس ایران نقش مثبتی داشته‌اند را نام ببرید.
– ما افراد خوب و دلسوزی در این رشته داشته‌ایم که برای موفقیت بوکس تلاش کرده‌اند، اما بهترین آنها بی‌تردید آقایان محمد آذرحزین، منوچهر مقصودی، ویلهم یونانی و باران کوچار بودند.
ایسنا: کسانی که بدترین ضربه را زده و مدیرانی که بیشترین کمک را کردند.
– بدون رودربایستی باید بگویم کسانی که به بوکس ضربه زدند از عوامل خودی بودند، اما بهترین و خادم‌ترین فرد پطروس نظربیگیان و حاج احمد ناطق‌نوری بودند. ضمن اینکه نباید از خدمات شایسته صادق علی‌اکبرزاده هم گذشت که انسان بسیار شرافتمندی بود.
ایسنا: دوست دارید درباره اواخر کار حاج احمد ناطق‌نوری صحبت کنید؟
– ایشان زحمت زیادی در زمینه مدیریت کشیدند و آن روزها که بوکس تازه راه افتاد مخالفان زیادی داشتیم و ایشان نامه نگاری می‌کرد و از حق این رشته دفاع کرد. در اواخر کار اما ضربه‌های مشتی که خورده بودند روی ایشان تاثیر گذاشت و حالت فراموشی داشتند. متاسفانه آن حواشی ندادن کلید دفتر به حسین ثوری هم بخاطر این موضوع بود. حتی بارها اسم من را می‌پرسیدند که جای ناراحتی داشت. ایشان تا آنجا که می‌شد برای بوکس از جان مایه گذاشت و زحمت کشید، همیشه باید از او ممنون باشیم. حاج احمد می‌پرسیدند و تحقیق می‌کردند. از خیلی از بچه‌ها کمک می‌گرفتند و به این معنی نبود که نداند، در حقیقت واقعا خدمت می‌کرد.
ایسنا: درباره جغرافیای نامتوازن بوکس ایران هم توضیح دهید. به عنوان مثال الان استان‌هایی چون سیستان و بلوچستان خوب شده‌اند و کرمانشاه از دور خارج شده است.
– استان سیستان و بلوچستان به چند علت پیشرفت کرد که دلیل اصلی آن حسین ثوری بود که خودش اهل آنجا است. چون رئیس فدراسیون سیستان و بلوچستانی هستند در آنجا خیلی فعالیت می‌کنند که یک بوکسور خیلی خوب به نام دانیال شه‌بخش هم دارد که توانست اولین مدال جهانی ایران را کسب کند. البته شه‌بخش کلا بوکسور خود ساخته‌ای است و خیلی خوب کار می‌کند، تحقیق می‌کند و از همه ما پیشکسوتان سوال می‌پرسد. هنوز فکر می‌کند کامل نیست که یک روحیه فوق‌العاده است.
– در مسابقات قهرمانی کشور بوکس ایران را همیشه با گیلان و خوزستان می‌شناختند. همیشه ما (خوزستان) با گیلانی‌ها در جدال بودیم چون یا خوزستان اول بود یا گیلان. البته یکباره مازندران ترقی کرد که آن زمان هم رئیس فدراسیون مازندرانی بود (باخنده). البته آقای پاک‌منش بوکسور خوبی بودند که رئیس هیات شد و آنجا کار کرد و چند بوکسور خوب ساخت.
ایسنا: در مجموع به کدام اقدام خود در بوکس افتخار می‌کنید؟
– بدون تردید راه اندازی مجدد بوکس در ایران. با قدرت می‌توانم بگویم که من و منوچهر مقصودی بوکس را راه اندازی کردیم. چندین سفر به کوبا داشتم و بارها رئیس فدراسیون جهانی را به ایران دعوت کردم. بدون اغراق من و منوچهر مقصودی حرف او را در راه اندازی بوکس داشتیم. لازم است از آقای افشارزاده هم بخاطر مدیریت خوب و حمایت‌هایی که کردند تشکر کنم.
ایسنا: آرزوی برآورده نشده‌ای در بوکس دارید؟
– در زمان ما و قبل از انقلاب بوکس یک ورزش واقعا همه گیر بود و همه فعال بودند. الان متاسفانه چند استان در بوکس فعال هستند و بقیه استان‌ها حتی اجازه نمی‌دهند بوکس آنچنان که باید فعال شود. حس می‌کنم همان بحث حرام بودن تاثیرگذار است. امیدوارم همه استان‌ها و خصوصا شهرهایی که در گذشته خیلی فعال بودند باز هم شروع کنند. در گذشته استانی نداشتیم که بوکس کار نکند، استانی مثل اصفهان که قبلا خیلی خوب بود الان اصلا فعال نیست و این ناراحت کننده است!
از پدرها و مادرها خواهش می‌کنم که اگر فرزندانشان استعداد لازم را دارند، اجازه حضور در بوکس را به آنها بدهند چون این رشته خطرناک نیست.
ایسنا: از نظر شما چرا تا کنون بوکس بانوان مثل سایر رشته‌های رزمی مجوز نگرفته است؟
– متاسفانه هیچ کدام از ورزش بانوان ما آنطور که باید و شاید جا نیفتاده‌اند، چه برسد به بوکس که یک مقدار از نظر مسئولان و خانواده‌ها ورزش خشنی است. من فکر می‌کنم خود بانوان هم خیلی داوطلب نمی‌شوند چون اولین تاثیر بوکس احتمالا لطمه زدن به ظاهر و بینی است که الان هم همه بانوان دوست دارند بینی عمل کنند (باخنده). بوکس بانوان مسیر زیادی طی نکرده است. خانم‌های ایرانی خیلی به ظاهر اهمیت می‌دهند، ضمن اینکه همان دید حرام بودن وجود دارد!
ایسنا: دلیل دو دستگی در بوکس را چه می‌دانید؟
– آقای احدی و استکی هر دو از مربیان خوب ما هستند، ولی متاسفانه به این علت که هر کدام باشگاهی جداگانه به عنوان منبع درآمد مالی خود دارند، این موضوع تاثیرگذار است. این عزیزان از باشگاه‌های خود درآمدزایی دارند و به همین علت نمی‌خواهند باهم کار کرده و همدیگر را قوی کنند. این تنها عامل است، وگرنه قهرمانان بوکس همگی خیلی با گذشت و در رفاقت صاحب نظر هستند.
ایسنا: از نظر شما بهترین بوکسور ایران در تاریخ چه کسی است؟
– بدون هیچ تاملی صادق علی‌اکبرزاده در وزن ۵۷ کیلوگرم. او واقعا بوکسوری بود که روی رینگ عین ماهی بود و در رینگ می‌لغزید. او اصلا مشت نمی‌خورد و به راحتی از گیر افتادن در گوشه رینگ در می‌رفت. من یاد ندارم که کف پای علی‌اکبرزاده در یک مبارزه به صوت کامل روی زمین باشد. حتی با پنجه وارد رینگ می‌شد و با پنجه هم پایین می‌آمد که از دلایل موفقیت او به شمار می‌رفت.
ایسنا: اگر توصیه‌ای به نسل‌های آینده دارید مطرح بفرمایید.
– من ابتدا باید از پدر و مادرها خواهش کنم که اگر فرزاندانشان استعداد دارند، اجازه حضور در بوکس را بدهند چون این رشته خطرناک نیست. حتی فوتبال هم خطرناک است. من خودم ۲۷ – ۲۸ سال بوکس کردم اما اصلا شکستگی و پارگی در صورت نداشتم، حتی بازی‌های سنگین در جهانی و المپیک کرده‌ام. نگران نباشند که اگر فرزندشان بوکس کار کرد آسیب می‌بیند. دستکش‌ها اجازه نمی‌دهند لطمه‌ای به کسی بخورد و این رشته کم خطر و قابل استفاده برای افراد است.
البته باید از پدر و مادرها عذرخواهی کنم که این خواسته را مطرح کردم، چرا که می‌دانم همچنان نگرانی درباره بوکس دارند (باخنده).
انتهای پیام
