گروه سیاسی: جعفر محمدی در عصر ایران نوشت: مدتی است اخبار تلخ مربوط به اتوبوس خوابی برخی شهروندان در تهران مورد توجه افکار عمومی قرار گرفته است. آن طور که در رسانه‌ها آمده، هر شب تعدادی از مردم بی خانمان، با دادن مبلغ ۲۵ هزار تومان، در اتوبوس‌های بی آر تی می‌خوابند.انتطار می‌رفت مسوولان و در رأس آنها شهرداری تهران پیشگام حل این معضل شوند و از امکانات فراوانی که در دسترس دارند، برای کمک به این نیازمندان بهره ببرند.
با این حال، واکنش رئیس شورای شهر تهران، بسیار ناامید کننده بود. بنابر نوشته خبرگزاری ایلنا، مهدی چمران درباره اتوبوس خوابی در تهران گفته است: اینها بحث‌های حاشیه ای است و نمی‌خواهم به اینها بپردازم. قاعدتا اجازه چنین کارهایی را نباید داد اما کسی که در اتوبوس خوابش برد کاری نمی‌شود کرد.
انسان می‌ماند که چه بگوید و چه بنویسد؟! آیا واقعاً بی‌خانمان بودن هموطنان‌مان -به حدی که مجبور هستند شب‌ها در اتوبوس بخوابند- “حاشیه” است؟ اگر بی خانمانی و بدبختی مردم حاشیه است، پس برای آقایان و خانم‌های مسوول چه چیزی متن و اصل است؟!می‌گویند حضرت علی (ع) در دوران خلافتش، هیچ شبی را به آسودگی نخفت چرا که بیم آن داشت در دوره افتاده ترین نقطه سرزمین اش، کسی گرسنه سر بر بالین گذاشته باشد. حالا مسوولی که داعیه دار پیروی از آن حضرت است، نگون بختی همشهریانش را که در فاصله ای نه چندان از او، شب‌ها را در اتوبوس می‌خوابند، بحثی حاشیه‌ای می‌داند و با کمال بی‌خیالی می‌گوید نمی‌خواهم به آن بپردازم!به راستی اگر فرزند یا نوه آقای چمران هم اتوبوس خواب بود، بازم هم می‌گفت این یک مساله حاشیه ای است؟ یا فقط مردم و سایرین در حاشیه‌اند؟
جالب است که جناب چمران این موضوع را در حد “خواب بردن برخی افراد در اتوبوس” تقلیل می‌دهد و می‌گوید: کسی که در اتوبوس خوابش برد کاری نمی‌شود کرد!
باید به جناب آقای رئیس که احتمالاً شب‌ها خواب راحتی دارد بگوییم این گونه نیست که این افراد در اتوبوس خواب شان برده باشند، بلکه آنها از سر نداری و ناچاری به اتوبوس‌ها پناه می‌برند و معلوم نیست روی صندلی‌های اتوبوس‌ها – و نه روی تخت‌ها و رختخواب‌های راحتی که همه داریم – چگونه خوابشان می‌برد و تا صبح چند بار از درد و کرختی پا و کمر و سر و گردن بیدار و جابجا می‌شوند.و باز باید گفت که این افراد خواب شان نبرده، این شما مسؤولان هستید که خواب تان برده یا بدتر، خود را به خواب زده اید.
وانگهی اگر واقعاً همان طور که گفته اید نمی‌شود کاری کرد (آن هم برای معدودی اتوبوس خواب)، پس چرا اصلاً کاندیدا شدید و به شورای شهر رفتید؟! شما آنجا هستید که این مسائل را حل کنید؛ “نمی‌شود کاری کرد” را که همه می‌توانند بگویند!ای کاش آقای چمران به جای پاسخ غیر مسؤولانه ای که داده است، گفته بود: “از این موضوع بسیار غمگین و شرمسارم که به عنوان رئیس شورای شهر نتوانسته ام کاری برای این هموطنان انجام دهم. از آنها و همه مردم ایران عذر می‌خواهم که کم کاری ما مسوولان باعث شکل گیری چنین پدیده ای شده است. قول می‌دهم تمام توان خود و شورا را برای حل مشکل این افراد به کار ببرم. یادم نمی‌رود که در ایام انتخابات که نیازمند رای بودیم با چه ادبیات مودبانه ای از مردم یاد می‌کردیم. قول می‌دهم با همکاری شورای شهر، شهرداری و سایر دستگاه‌های مرتبط تا … روز آینده مشکل این افراد با رعایت حرمت و عزت انسانی شان حل می‌شود.”
از این “ای کاش”ها، اما فراوان است!
با این حال، واکنش رئیس شورای شهر تهران، بسیار ناامید کننده بود. بنابر نوشته خبرگزاری ایلنا، مهدی چمران درباره اتوبوس خوابی در تهران گفته است: اینها بحث‌های حاشیه ای است و نمی‌خواهم به اینها بپردازم. قاعدتا اجازه چنین کارهایی را نباید داد اما کسی که در اتوبوس خوابش برد کاری نمی‌شود کرد.
انسان می‌ماند که چه بگوید و چه بنویسد؟! آیا واقعاً بی‌خانمان بودن هموطنان‌مان -به حدی که مجبور هستند شب‌ها در اتوبوس بخوابند- “حاشیه” است؟ اگر بی خانمانی و بدبختی مردم حاشیه است، پس برای آقایان و خانم‌های مسوول چه چیزی متن و اصل است؟!می‌گویند حضرت علی (ع) در دوران خلافتش، هیچ شبی را به آسودگی نخفت چرا که بیم آن داشت در دوره افتاده ترین نقطه سرزمین اش، کسی گرسنه سر بر بالین گذاشته باشد. حالا مسوولی که داعیه دار پیروی از آن حضرت است، نگون بختی همشهریانش را که در فاصله ای نه چندان از او، شب‌ها را در اتوبوس می‌خوابند، بحثی حاشیه‌ای می‌داند و با کمال بی‌خیالی می‌گوید نمی‌خواهم به آن بپردازم!به راستی اگر فرزند یا نوه آقای چمران هم اتوبوس خواب بود، بازم هم می‌گفت این یک مساله حاشیه ای است؟ یا فقط مردم و سایرین در حاشیه‌اند؟
جالب است که جناب چمران این موضوع را در حد “خواب بردن برخی افراد در اتوبوس” تقلیل می‌دهد و می‌گوید: کسی که در اتوبوس خوابش برد کاری نمی‌شود کرد!
باید به جناب آقای رئیس که احتمالاً شب‌ها خواب راحتی دارد بگوییم این گونه نیست که این افراد در اتوبوس خواب شان برده باشند، بلکه آنها از سر نداری و ناچاری به اتوبوس‌ها پناه می‌برند و معلوم نیست روی صندلی‌های اتوبوس‌ها – و نه روی تخت‌ها و رختخواب‌های راحتی که همه داریم – چگونه خوابشان می‌برد و تا صبح چند بار از درد و کرختی پا و کمر و سر و گردن بیدار و جابجا می‌شوند.و باز باید گفت که این افراد خواب شان نبرده، این شما مسؤولان هستید که خواب تان برده یا بدتر، خود را به خواب زده اید.
وانگهی اگر واقعاً همان طور که گفته اید نمی‌شود کاری کرد (آن هم برای معدودی اتوبوس خواب)، پس چرا اصلاً کاندیدا شدید و به شورای شهر رفتید؟! شما آنجا هستید که این مسائل را حل کنید؛ “نمی‌شود کاری کرد” را که همه می‌توانند بگویند!ای کاش آقای چمران به جای پاسخ غیر مسؤولانه ای که داده است، گفته بود: “از این موضوع بسیار غمگین و شرمسارم که به عنوان رئیس شورای شهر نتوانسته ام کاری برای این هموطنان انجام دهم. از آنها و همه مردم ایران عذر می‌خواهم که کم کاری ما مسوولان باعث شکل گیری چنین پدیده ای شده است. قول می‌دهم تمام توان خود و شورا را برای حل مشکل این افراد به کار ببرم. یادم نمی‌رود که در ایام انتخابات که نیازمند رای بودیم با چه ادبیات مودبانه ای از مردم یاد می‌کردیم. قول می‌دهم با همکاری شورای شهر، شهرداری و سایر دستگاه‌های مرتبط تا … روز آینده مشکل این افراد با رعایت حرمت و عزت انسانی شان حل می‌شود.”
از این “ای کاش”ها، اما فراوان است!
