محمدسعید حسینی –حقوقدان: به لطف فضای مجازی هرزچندگاهی شاهد اخباری مبنی بر دعوایی به اصطلاح ناموسی هستیم و با شنیدن داستانی از جنایتی علیه بشر زمانی که تعصب بر تعقل پیشی میگیرد روح و وجدانمان به درد می آید و مراتب اعتراض خود را از طریق رسانه ها خصوصا فضای مجازی به گوش می رسانیم و البته همانند سایر مسائل بعد از مدتی کوتاه این موضوع نیز قاطی روزمرگی هایمان فراموش می گردد.
به موجب قانون مجازات و با اقتباس از شرع مقدس،هرگاه پدر یا جد پدری فرزند خودرا به هلاکت برساند،به دلیلی اینکه سبب وجود فرزند است قصاص متنفیست و بجای قصاص میبایست دیه به سایر اولیاء دم توسط قاتل پرداخت گردد.بعلاوه دیه مذکور،قاتل بسته به نظر قاضی و شرایط پرونده مستندا به ماده ۶۱۲ قانون مجازات اسلامی به حبس تعزیری از ۳ تا ۱۰ سال محکوم می گردد.
لکن آیا این مجازات برای عملی جنایت بار کافیست و از اتفاقات ناگوار و صدمات علیه کودکان جلوگیری می نماید؟
یقینا پاسخ خیر است. اسلام دینیست که اولین دستوراتش منع رسم دخترکشی (ولا تقتلوا اولادکم ) و از جمله رسالت های پیامبر اکرم (ص) هدایت اعراب جاهلی برای دست کشیدن از این جنایت بوده است و در جای جای کتاب مقدس ما قرآن کریم به تکریم جایگاه زن اشاره شده است.اقتباس ماده منع قصاص پدر و جد پدری با توجه به روایت (انت ومالک لابیک) که در باب سرقت آمده نه قتل!و تفاسیر عقلی (سبب تولد فرزند و ضرورت حفظ حرمت)صورت پذیرفته است.لکن با توجه به تحقق و افزایش اینگونه جرائم که جراحتی بهبود نیافتنی بر روح جامعه ایجادمیکند ضروری به نظر میرسد به موجب قاعده مهم (تنفیر از دین) و ضرورت انجام قاعده مهمتر نسبت به اصلاح این مواد از قانون اقدام به عمل آید.کما اینکه عملا در دهه اخیر و رفتار مشابه شاهد جلوگیری از مجازات سنگسار بوده ایم.
به موجب اصل هفتاد و یکم قانون اساسی کشورمان مجلس شورای اسلامی به عنوان قوه مقننه وظیفه قانونگذاری در عموم مسائل کشور را برعهده دارد.اما آیا مجالس پیشین به خوبی به این وظیفه خود عمل کرده است؟کمتر کسی که مقدارناچیزی با قوانین حاکم بر کشورمان سروکار دارد به این پرسش پاسخ بله می دهد.چراکه بسیاری از قوانین قدیمی بوده و جوابگوی نیاز های کنونی جامعه نیست و متاسفانه نمایندگان محترم ادوار گذشته نیز وظیفه اصلی خودرا که وضع قانون می باشد فراموش کرده و به مسائل حاشیه ای بیشتر پرداخته اند.واینجاست که باید پرسید جای خالی تصویب لایحه حمایت از حقوق کودکان و نوجوانان که درسال ۱۳۸۸ تدوین شده و بعداز گذشت ۱۱ سال هنوز به نتیجه نرسیده کجاست؟و آیا نمی بایست بعد از سالهای بسیار به این نواقص توجه بیشتری می شد و مجازات ها و تدابیر پیشگیرانه تشدید می شد؟
تاچه زمانی باید شاهد چنین جنایات روح آزار و ضد انسانی باشیم؟
این روزها در فضای مجازی شاهد تحلیل های گوناگون و فراوانی در محکومیت قتل دختری به نام رومینا می باشیم.
عده ای پدر را،عده ای پسر را،عده ای قاضی را و.. مورد بازخواست و هجمه قرار می دهند.البته که کار پدر جنایتی نابخشودنی وضد انسانی،کار پسر بی عقلانه وخودخواهانه و قاضی نیز می توانست وقت بیشتری برای پرونده گذاشته و از خشونت پدر میکاست و به اصطلاح پرونده را ختم به خیر می کرد.شاید با کمی تلاش آن دو جوان نیز به هم می رسیدند.
اما نمیتوان هیچ یک را مقصر اصلی این حادثه دانست. مقصر اصلی این حادثه ناگوار جامعه به نظر می رسد.
سرک کشیدن در زندگی دیگران،بی وجدانی،کمبود علم،فرهنگ،نبودن قانون کارآمد در مواردی،تعصب غلط و جاهلانه،بی بند و باری و روابط به اصطلاح آزاد با نامحرم، تربیت غلط فرزند(هرزچندگاهی دیده می شود مادر به کودک خردسال خود قلیان تعارف میکند!)عدم توجه به نیازهای عاطفی فرزند و مسائل روانشناسی در تربیت کودک و… همگی کمی از زیاد این دلائل می باشند.
به قول بزرگی هیچ فعل و کنشی در جهان انسانی یکه و جدا از شبکه های تو در توی مفاهیم شکل نمی گیرد.
روابط آن مفاهیم است که اعمالی را ایجاد یا منع می کند.و زبان ماست که جهان را شکل می دهد.
خواست تقبیح و طرد یک فعل و حتی انزجار از آن بدون تغییر در زبان طلبی عبث و بی ریشه در واقعیت است.
و حتی زمانی که صرفا برای انبساط خاطر لطیفه هایی درباره قومیت،جنسیت و غیرت در زبان می چرخانیم قدرت مهارناپذیر نهفته در زبان را بیدار می کنیم.قاتل و مقتول هردو قربانی اند!قربانی “مشیت” زبان.وهمه ما کاربران چنین زبانی شریک فعل.
