گروه سیاسی: سایت امتداد نوشت: «طیفی بی وقفه برای ورود ایران به جنگ غزه تلاش می‌کنند، از جمله نوشتن نامه به رهبری و تحلیل‌های آن چنانی» این جملاتی بود که اخیرا از ظریف در روزنامه هم میهن منتشر شده است. اظهاراتی که نشان میدهد عده ای که احتمالا از سیاستمداران باید باشند به رهبری نامه نوشته و خواستار ورود ایران به جنگ غزه هستند. امری که ایران به طور مشخص از همان روز اول تلاش کرد تا با آن فاصله گذاری کند. اما ظاهرا سیاست خارجی فعلی ایران در منطقه بخشی از جریان انقلابی را ناراضی کرده است. تا آنجا که نه در پیام ها، بلکه در نامه ای مشخص که خواسته باشند در تاریخ ثبت شود ورود به جنگ را از نظام طلب می کنند.
در طرف دیگر اظهارات منصور ارضی مداح مشهور تهرانی قرار دارد که درست در نقطه مقابل است. این مداح گفته: «برخی از مومنان و هیأتی‌ها، برخی روایت‌هایی را قبول می‌کنند بعد هم می‌گویند چرا اینها را دعا کنیم؟»
احتمالا منظور این مداح از «روایت ها» روایت های مربوط به ظهور و جنگ هایی است که مقدمه ظهور است. گویی این دسته منتظر هستند که به دنبال این ظلم ها مقدمه ظهور فراهم شود.
اما جالب تر اینکه او گفته است: « مرض بی درمانی در بین برخی هیئتی‌ها افتاده که می‌گویند اینها مسلمان نیستند و یا شیعه نیستند پس نباید به آنها کمک کنیم! »
این اظهارات در مقابل آن اصرار از سوی سیاستمداران انقلابی که به رهبری نامه می نویسند، نشان از یک شکاف مهم میان راس و بدنه جریان حزب اللهی دارد. این شکاف اگرچه تاکنون نمودی بیرونی نداشت و بدنه حزب اللهی در خیابان فریاد می زدند «تا قدس رو پس نگیریم آروم نمی گیگیریم» اما حالا ظاهرا وقتی در مقام عمل قرار گرفتند، چندان تمایلی به حضور در عرصه نبرد ندارد و بسیاری نیز به دنبال کشاندن ایران به میان معرکه جنگ هستند. جنگی که ایران نه امکان لجستیکی آن را برای حضور در اختیار دارد و نه می تواند پشتوانه قوی مردمی را برای حضورش ایجاد کند. آنهم در زمانی که به قول منصور ارضی هیاتی ها می گویند: «اینها مسلمان نیستند و یا شیعه نیستند. پس نباید به آنها کمک کنیم»
مساله اینجاست که حد و حدود کمک بشردوستانه برای برخی از این حزب اللهی ها و هیاتی ها روشن نیست. آنها به موضوع سیاه و سفید نگاه می کنند. درحالی که جنایات در غزه به گونه ای است که هیچ انسان با وجدانی نمی تواند نسبت به آن بی تفاوت باشد. حالا می خواهد مسلمان باشند یا غیرمسلمان.
در طرف دیگر اظهارات منصور ارضی مداح مشهور تهرانی قرار دارد که درست در نقطه مقابل است. این مداح گفته: «برخی از مومنان و هیأتی‌ها، برخی روایت‌هایی را قبول می‌کنند بعد هم می‌گویند چرا اینها را دعا کنیم؟»
احتمالا منظور این مداح از «روایت ها» روایت های مربوط به ظهور و جنگ هایی است که مقدمه ظهور است. گویی این دسته منتظر هستند که به دنبال این ظلم ها مقدمه ظهور فراهم شود.
اما جالب تر اینکه او گفته است: « مرض بی درمانی در بین برخی هیئتی‌ها افتاده که می‌گویند اینها مسلمان نیستند و یا شیعه نیستند پس نباید به آنها کمک کنیم! »
این اظهارات در مقابل آن اصرار از سوی سیاستمداران انقلابی که به رهبری نامه می نویسند، نشان از یک شکاف مهم میان راس و بدنه جریان حزب اللهی دارد. این شکاف اگرچه تاکنون نمودی بیرونی نداشت و بدنه حزب اللهی در خیابان فریاد می زدند «تا قدس رو پس نگیریم آروم نمی گیگیریم» اما حالا ظاهرا وقتی در مقام عمل قرار گرفتند، چندان تمایلی به حضور در عرصه نبرد ندارد و بسیاری نیز به دنبال کشاندن ایران به میان معرکه جنگ هستند. جنگی که ایران نه امکان لجستیکی آن را برای حضور در اختیار دارد و نه می تواند پشتوانه قوی مردمی را برای حضورش ایجاد کند. آنهم در زمانی که به قول منصور ارضی هیاتی ها می گویند: «اینها مسلمان نیستند و یا شیعه نیستند. پس نباید به آنها کمک کنیم»
مساله اینجاست که حد و حدود کمک بشردوستانه برای برخی از این حزب اللهی ها و هیاتی ها روشن نیست. آنها به موضوع سیاه و سفید نگاه می کنند. درحالی که جنایات در غزه به گونه ای است که هیچ انسان با وجدانی نمی تواند نسبت به آن بی تفاوت باشد. حالا می خواهد مسلمان باشند یا غیرمسلمان.
