درست است نباید از خانه بیرون برویم و اگر به توصیه های پزشکی عمل کنیم ویروس کرونا ،حذف و نابود می شود. اما این دلیلی نیست که بهانه جور کنیم و حرمت بزگترها و احترام خانواده را زیر پا بگذاریم. شوهرم این روزها طوری رفتار می کند که انگار ویروس کرونا از پشت خط گوشی تلفن هم انتقال پیدا می کند. بعد از سال تحویل گفتم حالا که نباید از خانه بیرون برویم بیا و با تلفن به بزرگترها تبریک بگوئیم . در جوابم گفت: خانم ،در این شرایط کرونایی تو هم حوصله داری ،به هیچ کس رو نده که فکر و فامیل مفت خور تو هوس میهمانی به سرشان نزند.
او تمام وقت خودش را جلوی تلویزیون، مثل مترسک میخ می شود و بعد از آن هم سرش توی گوی تلفنش است. یک کلمه حرف هم که می زنم با سرو صدا خودش را نفرین می کند و می گوید کاش کرونا بگیرم ، چند روز روی تخت بیمارستان بیفتم و بعد روزی بمیرم که هیچ کس نتواند حتی با من خداحافظی کند و … .
من یک زن هستم و همه چیز را درک می کنم. سعی ام این است که خانه برای شوهر و بچه هایم شاد باشد و احساس دلتنگی نکنیم. اما واقعیت این است ، در این روزها احساس نیاز بیشتری برای با هم بودن داریم نه این که فقط در کنار هم باشیم و شانه از بار مسئولیت های عاطفی در برابر خانواده خالی کنیم.
مریم احمدی منش، مشاور، روانشناس و مربی بهبود فرد، خانواده و زوج گفت : این روزهای درگیر با کرونا در کنار «بهداشت جسم» خود باید مراقب «بهداشت روان» خود نیز باشیم. احساسات خود را بشناسیم، هیجانات منفی خود مانند ترس و اضطراب را مدیریت کنیم، آنها را سرکوب نکنیم، با یکدیگر گفتگو کنیم و احساسات مان را به شیوه سالم بروز دهیم و شنونده خوب و همدلی برای یکدیگر باشیم.
این روزها همینطور که مرتب دستهایمان، وسایل و سطوح را ضد عفونی می کنیم چه خوب است که محیط خانه و ذهن مان را نیز از افکار و احساسات منفی و ناخوشایند ضدعفونی کنیم. واقعیت این است که این روزها استرس بیشتری به تمام اعضای خانواده وارد می شود، استرس اینکه نکند خدای ناکرده خودم یا عزیزانم بیمار شویم، همچنین استرس وارد شده به خاطر محدودیت هایی مثل کاهش رفت و آمدهای خانوادگی، مهیا نبودن تفریح و سرگرمی های خارج از منزل و بعضاً فشار اقتصادی و مالی و غیره طبیعتاً سطح تنش وارد شده به تمام اعضای خانواده را بیشتر کرده است.
نگذاریم حالا که اعضای خانواده الزاماً باید بیشتر در خانه بمانند، تمام مسائل حل نشده ای که از گذشته در بین اعضای خانواده وجود داشته و بعضاً به خاطر دوری بیشتر افراد و اینکه هرکدام مشغول کارهایشان بوده اند و از حل ریشه ای و اساسی مسائل اجتناب کرده اند، حالا با وجود تنش های حاصل از کرونا، تمام آن تعارضات، انتظارات و دلخوری ها نیز ناگهان به خانواده هجوم بیاورد و سطح تنش خانواده را به طور مضاعف افزایش دهد.
لذا لازم است که با کمی صبوری، متانت هیجانی و تاب آوری هوای اعصاب یکدیگر را خیلی بیشتر از قبل داشته باشیم و از حضور بیشتر در خانه به عنوان فرصتی برای ایجاد فضای همدلی، همکاری، شوخی و شادی استفاده کنیم.
یادمان نرود که همگی ما قبلاً در زندگی معمولا آنقدر گرفتار و مشغول بوده ایم که آرزو می کردیم ای کاش زمان بیشتری در اختیار داشتیم تا بتونیم به یکسری از فعالیت های مورد علاقه مان، مثل خواندن کتاب یا تماشای فیلم یا آموختن یک هنر یا مهارت و یا انجام کارهای عقب افتاده بپردازیم، خب الان وقت آن رسیده است و فرصت خیلی خوبیست، برای مواردی هم که ممنوع یا محدود شده اند لازم است راههای جایگزین مناسب خلق کنیم که در ادامه بیشتر توضیح می‌دهم.
مریم احمدی منش، عضو سازمان نظام روانشناسی و مشاوره جمهوری اسلامی ایران در ادامه گفت:
عزیزان معمولاً می پرسند این روزها با نیازها و خواسته های خود چه کنیم؟
دوستان عزیز ، لازم است توجه کنیم که «نیاز» با «خواسته» تفاوت دارد. ما می توانیم نیازی مانند تشنگی را با انواع خواسته هایی چون آب، آبمیوه، چای، شربت و… در صورت موجود نبودن هریک با دیگری جایگزین کنیم. الآن نیز شرایط طوری شده است که فرد با خود می گوید من دلم می خواهد به میهمانی بروم اما خب نمی شود، من دلم می خواهد به گشت و گذاری در بازار بروم اما خب نمی شود و… .
دقت کنیم این مواردی که ممنوع و محدود شده اند، خواسته های ماست و با محقق نشدن آنها اتفاق خیلی ناگوار و عجیبی برای ما نمی افتد. درست است که به خاطر شرایط فعلی در رسیدن به خواسته های خود دچار مشکل شده ایم اما در همین ایام همچنان می توانیم «نیازهای اساسی» خود را برطرف کنیم.
به طور مثال نیاز به عشق و تعلق خاطر خود را همین الان نیز که در قرنطینه هستیم می توانیم ارضا کنیم، می توانیم عشق و احترام بدهیم و دریافت کنیم، حالا به شکلهای دیگری مثل روشهای غیرحضوری و تلفنی و یاری رسانی به عزیزانمان، شفقت ورزی و مراقبت مخصوصا از بزرگ‌تر ها و سالمندان که این روزها به محبت و حمایت بیشتری احتیاج دارند و همچنین با یاری رسانی به نیازمندان دیگر جامعه با هر روشی که در توان ماست. این بده بستان های مهرآمیز بسیار برای کاهش اضطراب، کسب آرامش و امنیت عاطفی ما لازم است. نیاز به تفریح و سرگرمی نیز هرچند قبلا توسط رفتارهای دیگری انجام می شده اما هنوز می توان در منزل با تماشای فیلم و بازی های گروهی و… ارضا شود. نیاز به آزادی را نیز می توان در همین فضای کوچک در خانه با احترام به فضای شخصی یکدیگر و مرزبندی های لازم برآورده کنیم و همینطور سایر نیازها.
به طور خلاصه فراموش نکنیم که کیفیت برآورده کردن هر یک از نیازهایمان امروز به مهارت های خلاقانه ما برمی گردد و می‌توان این «چالش» را به «فرصت» تبدیل کرد، فرصتی برای اندیشیدن به چگونه «بهتر زیستن».
