آدولف هیتلر و نخستین ارتش معتاد جهان!

 
ماه مه سال ۱۹۴۰ میلادی بود و تمام تمرکز آلمان‌ها معطوف به رانندگی در جنگل به ظاهر نفوذناپذیرِ آردنس (در مرز بین بلژیک و آلمان) بود.
 
سقوط فرانسه کلید خورده بود.
 
در مقابل نیروهای بلژیکی یک سراشیبی بزرگ بود و پس از آن نیز دشتی چند صد متری؛ به هیچ وجه نمی‌شد حتی یک قدم پیش رفت؛ اصلا انگار خود خودکشی بود!
 
اما این دقیقا عین همان کاری بود که  پیاده نظام ارتش آلمان نازی “وهرماخت” انجام داد. نیروهای بلژیکی که از این تصمیم گستاخانه‌ی آلمان‌ها شوکه شده بودند، چاره‌ای جز عقب نشینی نداشتند. ولی بلژیکی‌های هراسان به جای اینکه هنگام عقب نشینی موقعیتشان را تثبیت کنند، به نیروهای بی‌باک آلمانی اجازه دادند تا آزادانه دنبالشان بیایند.
 
در طول آن ساعات، نزدیک به ۶۰.۰۰۰ نیروی آلمانی، ۲۲۰۰۰ خودروی زرهی و ۸۵۰ تانک از رود موز (Meuse) عبور کرده و وارد خاک فرانسه شدند.
 
یکی از حاضرین در آن اتفاق گزارش داده بود که «خیلی بالا بودیم، به شکلی کاملا استثنایی؛ ما سوار خودروها بودیم. خیلی خسته و غرق در گرد و خاک بودیم.»
 
درست سه روز بعد که فرمانده آلمانی عبور از مرز فرانسه را به مافوق خود گزارش کرد. بسیاری از آن‌ها از شروع حمله چشم روی هم نگذاشته بودند. حتی به لطف “شیشه‌ای” که برای عبور از جنگل آردنس مصرف کرده بودند، بعد از سه روز هم نمی‌توانستند بخوابند.
 

 
نه تنها نیروهای سخت‌کوش رایش سوم به تحریک شیمیایی معتاد شده بودند، بلکه فرمانده کل آن‌ها نیز به سختی اعتیاد داشت.
 
آدولف هیتلر برای تمام جهان وانمود کرد که حتی لب به مشروبات الکلی نمی‌زد و تاکنون قهوه را حتی لمس هم نکرده است؛ همان مردی که آخرین سیگارش را در رود دانوب انداخت در حقیقت یک “معتاد تمام عیار” بود که به کوکائین، اکسی‌کدون (ماده‌ای شبیه به هروئین) و یک نوشیدنی تهیه شده از مواد مخدر اعتیاد داشت. تمام این مواد را شخصی به نام “تئودور مورِل” برای پیشوای نازی‌ها تامین می‌کرد که لقب “استاد تزریق رایش” را یدک می‌کشید.

مواد مخدر به تمام تصمیمات نظامی هیتلر جهت می‌داد: به او کمک می‌کرد تا دشمنانش را شکست دهد؛ اگر قربانی نقشه ترور قرار می‌گرفت، به کمک مواد سریع‌تر بهبود می‌یافت و حتی در رابطه او با اوا براون نیز اثرگذار بود.
 
وضعیت سلامتی آدولف هیتلر تا سال ۱۹۳۶ آنقدر بد بود که توانایی لازم برای انجام کارهای عادی را هم نداشت: هیتلر از باد نفخِ وصف ناشدنی رنج می‌برد؛ هر دو پایش دچار اگزما شده بود و باید با باندپیچی راه می‌رفت. او حتی پوتین هم نمی‌توانست بپوشید.

مورل (Morell) به پیشوا یک محلول باکتریایی به نام “موتافلور” را پیشنهاد داد. پس از مصرف آن محلول، وضعیت جسمانی او بسیار بهتر شد و مورل را به عنوان پزشک خصوصی خود منصوب کرد.
 
هیتلر حتی پیش از هر یک از سخنرانی‌های بسیار مهمش از مورل یک “تزریق انرژی‌زا” درخواست می‌کرد تا بتواند با حداکثر توانایی‌هایش فعالیت کند. تمام سرماخوردگی‌های آدولف که مانع از حضور او در مکان‌های عمومی می‌شد، توسط یک جایگزین ویتامینیِ داخل وریدی برطرف می‌شدند. او حتی برای اجرای طولانی مدت سلام نازی‌ها مقداری گلوکز و ویتامین مصرف می‌کرد.

مصرف شیشه (مت آفِتامین) در جریان حمله آلمان نازی به لهستان در سپتامبر سال ۱۹۳۹ میلادی به حدی بالا بود که تمام آرشیو نظامیِ فرایبورگ را گزارش‌های منتشر شده توسط بخش خدمات پزشکی پر کرده است. ساختار مولکولی مت آفتامین شبیه آدرنالین است.
 
مصرف‌کنندگان شیشه پس از مصرف سرشار از انرژی می‌شوند: اعتماد به نفس آن‌ها افزایش یافته و حس سرخوشی، سبکی و طراوت به آن‌ها دست می‌دهد. مثلا وقتی یک تهدید جدی شخص را در معرض خطر قرار می‌دهد، نوعی احساس تصنعی نیز تجربه می‌شود: یک ضربه مصنوعی.

عواقب آن اقدام برای ارتش آلمان بسیار شگفت آور و برای کسانی که در سد راه آن‌ها قرار می‌گرفتند، بسیار ترسناک بود.
 
در تمام مراحل حمله به لهستان که منجر به کشته شدن ۱۰۰ هزار سرباز لهستانی و ۶۰ هزار غیرنظامی شد، نیروهای آلمان نازی بدون هیچ نشانه خستگی تا پایان کار به ماموریت خود ادامه دادند. لشکر پانزر سوم در گزارش خود نوشت: «اغلب نشئگی وجود داشت؛ بازه توجه نیز افزایش پیدا می‌کند؛ عملکرد افراد شدت می‌گیرد؛ کار بدون هیچ دشواری انجام می‌شود؛ ذهن هشیارتر می‌شود و شخص حس طراوت و تازگی دارد.»
 
بسیاری از سربازان از مواد مخدر به عنوان یک همراه در میدان نبرد استفاده می‌کردند. مصرف مواد مخدر موجب کنار گذاشته شدن ترس می‌شد که جنگیدن را آسان‌تر می‌کرد. یک افسر پزشکی گروهان نهم ارتش آلمان نازی فریاد می‌زد: «به نظر من در نبردهای سهمگین، جایی که همه باید هرچه در توان دارند را رو کنند، آن نیروهایی در اولویت قرار دارند که مواد همراه دارند.»
 

 
آن شخص با مشاهده بر تاثیر مواد بر عملکرد نیروهای آلمان نازی، از “رشادت‌های سربازان آلمانی” حرف زد.

یکی دیگر از “معجزاتی” که توسط ارتش آلمان نازی “وهرماخت” بر اثر مصرف مواد مخدر توانست انجام دهد، تهاجم مجدد فرانسه در ماه مه ۱۹۴۰ میلادی بود. برنامه این بود که لشکر عظیمی از تانک‌های آلمانی را از کوه‌های جنگلی به ظاهر نفوذناپذیرِ “آردنس” بگذرانند تا در عرض چند روز به شهر مرزی سِدان در داخل خاک فرانسه برسند و از آنجا نیز راهی سواحل اقیانوس اطلس شوند.
 
نیروهای آلمان نازی همیشه قرص‌های مخدر را در جیب شلوارشان داشتند تا در صورت نیاز استفاده کنند. آن‌ها باور داشتند که درگیری هر آن ممکن است بالا گیرد. پس از آن چه خواهد شد؟ آن‌ها به سرعت یک قرص بالا انداخته تا کاملا هشیار باشند. به همین دلیل می‌توان گفت که وهرماخت اولین ارتشی در جهان بوده که به مصرف مواد مخدر شیمیایی تکیه کرده است.

در کارخانه تملر (Temmler)، ده‌ها زن دور یک دستگاه دایره‌ای شکل نشسته که به کیک مکانیکی شباهت دارد. نزدیک به ۸۳۳۰۰۰ قرص در طول یک روز توسط همان دستگاه تولید می‌شد. وهرماخت میزان بسیار بالایی را برای ارتش و لوفتوافه (نیروی هوایی آلمان نازی) سفارش داده بود؛ رقم کلی آن برابر با ۳۵ میلیون قرص بود.
 
حتی عوارض جانبی دارو شناختی ناشی از مصرف انبوه آن نیز ملاحظه شده بود. افسران ۴۰ سال به بالا آثار مصرف شیشه را روی قلبشان احساس می‌کردند. یکی کلنل گروهان دوازدهم پانزر، که به مصرف بالا مشهور شده بود، حین شنا در اقیانوس اطلس جانش را از دست داد.
 
حتی یک کاپیتان حین مصرف پرویتین در یک مراسم مهمانی، دچار حمله قلبی شد. مورد دیگر به سرهنگ تمامی برمی‌گردد که از خستگیِ به وجود آمده در دوره‌های نبرد طولانی گلایه می‌کرد و علیرغم توصیه پزشک، پیش از اعزام به خط مقدم و پیوستن به نیروها از نوعی مخدر به نام پرویتین استفاده می‌کرد. او در نهایت اما آسیب دید.

نیروی هوایی آلمان نازی موسوم به “لوفتاوه” نیز مانند ارتش آلمان بسیار به ترویج مصرف پرویتین تکیه کرده بود.
 
انجام عملیات در طول روز برای نیروی هوایی آلمان بر فراز آسمان بریتانیا بسیار خطرناک شده بود. خلبان یکی از جنگنده‌ها این موقعیت را این چنین شرح می‌دهد: «پروازها خیلی دیر حوالی ساعت ۱۰ و ۱۱ انجام می‌شد. حول و حوش ساعت یک یا ۲ به لندن یا یکی دیگر از شهرهای آن می‌رسیدیم. ماموریت بسیار خسته کننده‌ای بود. به همین دلیل، ما یک یا دو قرص پرویتین می‌خوردیم و بعد دوباره شنگول می‌شدیم.»
 
در حالی که جنگنده‌های مِسرشمیت آلمان از لحاظ فنی نسبت به جنگنده‌های اسپیت فایرِ بریتانیا ضعیف‌تر بودند، مصرف مواد مخدر توسط نیروی هوایی آلمان نازی بسیار بیشتر از مصرف مواد در نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا بود. ماده مخدر پرویتین چندین اسم دیگر نیز داشت: نمک خلبان، قرص استوکا و قرص گورینگ.

 
پروپاگاندای آلمان نازی و همچنین ترکیبات دارویی آن مواد باعث می‌شدند تا افراد بیش از پیش به آن وابسته شوند. مصرف چنین موادی در آلمان به بیش از یک میلیون دوز در ماه رسید.

سوسیالیم ملی به معنای واقعی کلمه سمی بود. آن مسئله یک میراث شیمیایی را از خود به جای گذاشت: سمی که هنوز هم از بین نرفته است
 
نازی‌ها خودشان را به عنوان افراد سالمی نشان می‌دهند و حتی قوانین سخت‌گیرانه‌ی ضد مصرف مواد مخدر را وضع کرده بودند ولی یک ماده قدرتمند و سمی به یکی از محبوب‌ترین محصولات آلمان تحت فرماندهی هیتلر بدل شده بود.
 
مطالعات نشان می‌دهد دو سوم افرادی که بیش از حد شیشه مصرف می‌کنند، پس از سه سال دچار مشکلات روان‌پریشی می‌شوند.

از آنجایی که پرویتین و شیشه از یک ماده فعال مخدر بهره می‌برند و سربازان بیشماری پس از هجوم به لهستان به طور منظم آن‌ها را استفاده می‌کردند، می‌توان گفت که در “بلیتسکریگ” یا همان جنگ برق آسا به فرانسه و حمله به جماهیر شوروی از آن‌ها استفاده شده است. حتی این را می‌دانیم که برای تحقق بهتر اهداف باید دوز مواد مصرفی را بیشتر می‌کردند.
 
ایدئولوژی نازی‌ها از مدت‌ها پیش جایگاهش را از دست داده بود و رهبران این حزب گزینه‌ی دیگری برای تهییج سربازانشان نداشتند.
 
پرویتین در آلمان رایش جایگاهش را بیش از پیش تثبیت کرد و بعدها به کشورهای دیگر اروپایی نیز نفوذ کرد. عامل فعال آن مت‌آمفتامین (Methamphetamine) یا همان شیشه است که مصرف آن امروزه غیرقانونی و یا به شدت سختگیرانه (در برخی کشورها) است. متاسفانه آمار مصرف کنندگان آن امروزه به بیش از ۱۰۰ میلیون نفر رسیده که به سرعت در حال افزایش است. در حقیقت، مت‌آمفتامین امروزه یکی محبوب‌ترین سم بین مردم جهان است.
 
نوشتار فوق برگرفته از کتاب “مواد مخدر در آلمان نازی” نوشته “نورمان اوهلر” است که توسط “شان وایت ساید” از آلمانی به انگلیسی برگردانده شده است. این کتاب توسط انتشارات “الن لِین” در ۶ اکتبر ۲۰۱۶ به چاپ خواهد رسید.
 

منبع: Dailymail
ترجمه: وبسایت فرادید