طی این مطالعه محققان داده‌های مربوط به تقریبا ۶۰۰ فرد بالای ۶۰ سال را که از آنها در مراکز مراقبت‌های اولیه در نیویورک، فیلادلفیا و پیتسبورگ بازدید کرده بودند، مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند. همه آنها دارای سطحی از افسردگی بودند.
محققان پس از ۱۲ ماه مطالعه دریافتند در مقایسه با بیمارانی که خواب آنها بهبود یافته بود، بیمارانی که مشکل خواب آنها بدتر شده بود، در حدود ۲۸ برابر بیشتر از بقیه در معرض ابتلا به افسردگی عمده قرار داشتند.
اختلال افسردگی عمده یا اختلال افسردگی ماژور(Major Depressive Disorder) اختلالی است که دو مشخصه اصلی آن، داشتن حالت افسردگی در وضعیت‌ها و موقعیت‌های مختلف و بی علاقگی نسبت به انجام فعالیت‌هایی که قبلاً برای فرد لذت بخش بوده می‌باشد.
طبق مطالعه دانشکده بهداشت عمومی جانز هاپکینز بلومبرگ، بیمارانی که خواب آنها بدتر شده بود، تقریباً ۱۲ برابر احتمال افسردگی جزئی داشتند و ۱۰ درصد بیشتر از دیگر افراد افکار خودکشی را در سر می‌پروراندند.
در مقایسه با بیمارانی که خواب آنها بهبود یافته بود افرادی که مشکل خواب آنها مزمن بود اما بدتر نشده بود، احتما اینکه بی‌خوابی آنها به افسردگی دائمی منجر شود، بیشتر بود.
“آدام اسپیرا”(Adam Spira) نویسنده ارشد تحقیق، استاد بهداشت روان در دانشگاه جانز هاپکینز در بالتیمور گفت: این نتایج نشان می‌دهد که در میان سالمندان دارای افسردگی، علائم بی‌خوابی سرنخ مهمی از خطر ابتلای آنها به افسردگی دائمی و ایده خودکشی را نشان می‌دهد. ما نمی‌توانیم بگوییم که اختلالات خوابی که طی این مطالعه مشاهده کردیم لزوماً باعث افسردگی سطح پایین می‌شوند اما نتایج حاکی از آن است افراد مسنی که به دلیل افسردگی تحت درمان قرار می‌گیرند و مشکلات خواب آنها مزمن یا در حال بدتر شدن است نیاز به توجه بالینی بیشتری دارند.
یافته‌ها همچنین نشان می‌دهد که درمان مشکلات خواب باید به عنوان روشی برای بهبود علائم افسردگی در بزرگسالان مسن و همچنین درمان پیامدهای روحی و روانی ضعیف مربوط به اختلال خواب مورد بررسی قرار گیرد.
یافته‌های این مطالعه در مجله “Sleep” منتشر شد.
انتهای پیام
