«شهرام جباری» از خبرنگاران فعال و شاید هم بیش فعال در استان اردبیل است که هر چند شغل اصلی او دبیری است اما با عشق و علاقه خاصی مشغول فعالیت رسانه‌ای است. به بهانه روز خبرنگار با سوالات غیرکلیشه‌ای پای صحبت‌های این فعال رسانه ای می نشینیم:
اگر دوباره به روز اول کارتان برگردید خبرنگار می شوید؟ بله چون به شدت به امر اطلاع رسانی شفاف و بی پرده علاقمندم و از آگاهی دادن به مردم در سایه خبر لذت می برم.
کدام رخداد در طول دوره کاریتان شما را تکان داده است؟ ستیز برخی مسئولان با مساله خبر و خبرنگاران و درگذشت چند نفر از دوستان رسانه‌ای در این مدت من را متاثر کرده است.
آیا کاری از دستتان برآمده تا بتوانید اثری بر آن رخداد بگذارید؟ کاری که کردیم بیان حقایق و شفاف موضوعات و سرسختی در مقابله با تحریف و خودسانسوری خبری است.
کدام کار بوده است که همیشه در ذهنتان ماندگار کرده است؟ با همراهی دوستان رسانه ای فعالیت در چندین خبرگزاری را در استان تجربه کرده و در کنار این همکاران و دوستان این رسانه ها را به مرحله بالندگی رساندیم و تاکنون نیز این همکاری ادامه دارد.
آیا شده خانواده تان بگوید ما به شما حقوق می‌دهیم اما از این کار بسیار سخت و استرس زا در تمام ابعاد زندگیتان دست بکشید؟ آیا به خاطر کارتان با خانواده درگیر شده اید؟ بله بسیار زیاد. خانواده همیشه از مشخص نبودن زمان کار خبری گله مند هستند و می گویند شما با کارتان بیشتر از ما انس دارید و همواره خبر و خبرنگاری را به ما ترجیح می دهید و من همواره حق را به آنها می دهم اما پدر عاشقی به حرفه خبری بسوزد.
خودسانسوری در خبر انجام می دهید؟ بله علیرغم میل باطنی از روی اجبار و اکراه.
آیا شما جلوی شما را برای انتشار واقعیتی بگیرند؟ بله خیلی زیاد.
به نظر شما خبرنگاری در ایران در دوره های تاریخی چه تغییری کرده است؟ رو به تکامل است اما برخلاف سایر مناطق در اردبیل خبرنگاران در انتشار اخبار حقیقی و واقعی با تنگناهای بسیاری روبرو هستند.
آیا امیدی به بازتر شدن فضای رسانه در سال های آینده وجود دارد؟ کمتر مدیر و مسئولی توان پذیرش نقد و انتقاد را ندارد ولی با توسعه فضای مجازی امیدی برای باز شدن فضا وجود دارد اما روند خیلی کند و سخت است.
کدام موضوع خبرنگاران را خیلی ازار می دهد؟ خودسانسوری، ممانعت از انجام کار خبری در حوزه های مختلف، بیان غیرواقعی موضوعات به شکل سازمان یافته توسط مدیران، عدم پاسخگویی مسئولان در برابر مردم و از همه مهمتر وعده های بی سرانجام موارد آزار دهنده خبرنگاران هستند.
کدام موضوع خوشحالتان می کند؟ زمانی که می بینم پیگیری یک مطالبه مردم با اطلاع رسانی بنده به ثمر می نشیند و همچنین از کارگشایی مردم و انتشار اخبار واقعی و امیدبخش لذت می برم.
چند درصد مسوولان در پاسخ به سوژه شما طفره می روند یا شما را بی جواب می گذارند یا شعاری حرف می زنند؟ بیش از ۹۰ درصد مسئولان پاسخگو نیستند و حاضر نیستند کارها و فعالیت هایی که انجام می دهند اطلاع رسانی شود.
معمولا چه گروه هایی از جامعه بیشتر حرف حقیقت را به شما زده اند؟ عمدتا گروه های کارگری و مستحق جامعه زبان به بیان حق و حقیقت می گشایند.
از حوزه خبرنگاری چقدر درآمد دارید؟ ماهانه کمتر از ۱.۵ میلیون تومان. البته اگر کاری باشد که در این وضعیت کرونایی کسب این مبلغ نیز بسیار سخت شده است.
این درآمد کفاف چند روز زندگی را می دهد؟ این مبلغ کفاف خرج یک هفته ای هم نیست و به صراحت باید گفت کمر خبرنگاران زیر فشار اقتصادی و معیشتی شکسته است.
خبرنگاران برای آنکه نانی بخورند و زنده بمانند علاوه بر خبر چه کارهای اقتصادی انجام می دهند؟ در بورس هستند؟ اسنپ کار می کنند؟ پورسانت رپورتاژ اگهی می گیرند؟ از دستگاه ها هدیه می گیرند تا برایشان خوب بنویسند؟ چه می کنند؟ امنیت و پایداری شغل خبرنگاری در حد بسیار پایینی است و درآمد در این شرایط فاجعه بار است بنابراین مجبورند به کارهایی غیر از حرفه خود روی بیاورند که این هم آنها را از رسالت خبرنگار آزاد و مستقل دور می کند، کارهایی نظیر خبرنویسی برای سازمان ها، ادارات، نهادها و همکاری خبری با روابط عمومی ها.
تاکنون شده است که فکر کنید میرزا بنویس روابط عمومی ها شده اید؟ این چنین ادعایی صحت دارد؟ واقعیت تلخی است که باید پذیرفت زمانی که در شهرمان خبرنگار و قلم به دست واقعی را خفه کنند و تریبون را از او بگیرند اوضاع بهتر از این نمی شود. مدیری که پاسخگو نیست و روابط عمومی که رسالت خود را نمی داند، خبرنگار نیز باید میرزابنویس باشد.
حال خبرنگار ۸۰ ساله و ۹۰ ساله شهرتان چطور است؟ اصلا خبرنگار با این سال و سن دوام می آورد؟ میانگین عمر خبرنگار ۴۰ تا ۵۰ سال است. خیلی ها دوام نیاوردند و کنار کشیدند و به حرفه دیگر مشغولند و بر این باورند که عطای این کار را باید به لقایش بخشید.
چه روحیاتی باید داشته باشی تا در این کار بمانی و حذف نشوی؟ روحیه جنگندگی و دوندگی می خواهد که این هم امری سخت و طاقت فرسا است و کمتر کسی در این فضا می تواند دوام بیاورد.
این خبرنگاران پیر از این کار چه به دست آورده اند؟ چه توشه ای و چه درسی برای جوانان و تازه کاران خبر دارند؟ بزرگان به ما آموخته اند که خبرنگار باید در اتاق شیشه ای و شفاف و به دور از رانت و باج خواهی و باج گیری کار کند تا اطمینان مردم جلب شود.
خبرنگاران دیگر کشورها چه تفاوتی با ما دارند و آنها چه حمایت هایی می شوند که خبرنگاران ایرانی نمی شوند؟ خبرنگاران سایر کشورها امنیت شغلی، روانی و فکری دارند و همواره از سوی نهادهای قانونی حمایت می شوند که البته این حمایت دلیل بر وابسته بودن یا مخدوش شدن استقلال کار خبرنگاران نیست. در حقیقت خبرنگاران در سایر کشورها در قالب بنگاه های خبری از همه حیث مورد حمایت هستند و مزد تلاش کار صادقانه و حرفه ای خبری خود را دریافت می کنند.
خبرنگاران از دولت و حکومت چه می خواهند؟ از دولت و حکومت انتظاری جز حمایت از درستی کار و شفافیت امر اطلاع رسانی نداریم و بهتر است اجازه بدهند خبرنگاران در چارچوب قوانین کشور فعالیت خود را به درستی انجام دهند.
خبرنگاران دیگر کشورها چقدر حقوق می گیرند؟ چند ساعت کار می کنند؟ نمی توان برای کار خبری ساعت خاصی را تعیین کرد اما حقوقی که آنها دریافت می کنند به قدری است که به بی نیازی آنها و وابستگی به نهادهای دولتی یا حاکمیتی منجر می شود.
در روز چند کلمه می نویسید؟ بیش از ۱۰ هزار کلمه.
دوست دارید بیشتر در چه موردی اطلاع رسانی کنید؟ مطرح کردن درد دل ها و خواسته های مردم به شرط پیگیری و رفع مطالبات به حق آنها خوشایند است.
به نظر شما بیشتر مشکلات مردم ایران در کدام بخش بوده است؟ در حوزه فرهنگی و اقتصادی است که البته معتقدم اگر فرهنگ اصلاح شود بسیاری از مشکلات اقتصادی نیز رفع خواهد شد.
نظر مردم درباره کار شما چیست؟ فکر می کنند عمر هدر دادن است؟ چه توصیفی از کار شما دارند؟ برخی ها واقعا به قداست قلم اعتقاد دارند و فکر نمی کنم کسی فعالیت در این حوزه را هدر دادن عمر تلقی کند اما عده ای نیز منصفانه سختی کار خبرنگاری را همیشه یادآور می شوند.
انتهای پیام
