محققان برای دیدن اینکه آیا آلودگی هوا نیز ممکن است درخطر دژنراسیون ماکولا نقش داشته باشد، در ابتدای این مطالعه در سال ۲۰۰۶ از داده‌های ۱۱۵ هزار و ۹۴۵ شرکت‌کننده ۴۰ تا ۶۹ ساله بدون مشکل چشمی استفاده کردند.از شرکت‌کنندگان خواسته شد هرگونه تشخیص رسمی ابتلا به دژنراسیون ماکولا را توسط پزشک گزارش دهند. تغییرات ساختاری در ضخامت و یا تعداد گیرنده‌های نور در شبکیه – از نشانه‌های این بیماری- در ۵۲ هزار و ۶۰۲ شرکت‌کننده که داده‌های کامل آنان در سال ۲۰۰۹ و ۲۰۱۲ در دسترس بود با استفاده از تصویربرداری شبکیه (توموگرافی انسجام نوری غیرتهاجمی یا OCT) ارزیابی شد.میزان آلودگی هوای محیط محدود به موارد ذرات معلق (PM۲.۵)، نیتروژن دی‌اکسید (NO۲) و اکسیدهای نیتروژن (NOx) بود. برآورد این موارد توسط واحد آمار بهداشتی، به‌عنوان بخشی از پروژه تعیین‌کننده‌های زیست‌محیطی بهداشت BioSHaRE-EU ارائه‌شده است. برای محاسبه میانگین سالانه سطح آلودگی هوا در آدرس خانه شرکت‌کنندگان از اطلاعات رسمی در مورد ترافیک، کاربری زمین و مکان نگاری (توپوگرافی) استفاده شد.
گروه تحقیقاتی پس از محاسبه عوامل بالقوه تاثیرگذار مانند شرایط سلامتی اساسی و شیوه زندگی، دریافت که افراد در مناطقی که سطح بالاتری از آلودگی ریز گردها را دارند، بیشتر احتمال دارد که دژنراسیون ماکولا را گزارش کنند (به‌طور مشخص، هشت درصد تفاوت در ابتلا به دژنراسیون ماکولا بین افراد در صدک ۲۵ و ۷۵ سطح آلودگی). تمام آلاینده‌ها به‌جز ذرات درشت با تغییر در ساختار شبکیه همراه بودند.محققان هشدار می‌دهند که این مطالعه مشاهده‌ای نمی‌تواند علت را تایید کند، اما یافته‌های آنان با شواهد از سایر نقاط جهان مطابقت دارد.اگرچه این گروه هنوز نمی‌تواند سازوکاری برای این مورد تایید کنند، اما آنان بیان کردند که آلودگی هوای محیط به‌طور قابل قبولی می‌تواند از طریق استرس اکسیداتیو یا التهاب با دژنراسیون ماکولا در ارتباط باشد.محقق ارشد این تحقیق، دکتر شارون چوا از موسسه چشم‌پزشکی UCL اظهار کرد: «قرار گرفتن در معرض بیشتر آلودگی هوا نیز با ویژگی‌های ساختاری دژنراسیون ماکولا همراه بود که ممکن است نشان دهد، سطح بالاتر آلودگی هوا باعث می‌شود سلول‌ها در معرض آسیب‌پذیری بیشتر با تغییرات نامطلوب و افزایش خطر دژنراسیون ماکولا قرار گیرند.»
