بازی‌های نیم‌فصل اول لیگ نوزدهم رو به اتمام بود که اسکوچیچ کم‌کم به دلایل و بهانه‌های مختلف ساز جدایی کوک کرد. گاهی حرف از بیماری او بود و گاهی هم دلتنگی‌اش برای بازگشت پیش خانواده. اما اسکوچیچ پس از موافقت باشگاه نفت، سر از تیم‌ملی در آورد. موضوعی که دلیل اصلی او برای جدایی از نفت بود.
اسکوچیچ با جدایی‌اش تیر خلاص را به آبادانی‌ها زد و تیمی که توانسته بود نیم‌فصل موفقی داشته باشد و خود را مطرح کند، رو به افول رفت. روزهای سختی که هواداران دو آتیشه آبادانی، دلیل اصلی آن را جدایی خودخواهانه اسکوچیچ برای رسیدن به سرمربیگری تیم‌ملی می‌دانستند.
اما اسکوچیچ کار خود را در تیم‌ملی به دلیل شیوع و اوج‌گیری کرونا در ایران، به سختی آغاز کرد ولی او بالاخره تیم‌ملی ایران را که پیش از آن نیز با ویلموتس روزهای سختی را گذرانده بود و در گروهش برای رسیدن به دور نهایی انتخابی جام جهانی شرایط خوبی نداشت، آماده حضور در مقدماتی جام جهانی کرد.
تیم‌ملی با اسکوچیچ چهار بازی سرنوشت‌ساز را در دور برگشت مرحله مقدماتی گروه سوم این رقابت‌ها پیش‌رو داشت، بازی‌هایی که هیچ کسی حق اشتباه و لغزش نداشت. در این بین نیز اسکوچیچ که هنوز برخی چندان با حضور او روی نیمکت تیم‌ملی موافق نبودند، انگیزه بیشتری را برای رسیدن به موفقیت داشت تا هم خود را ثابت کند و هم تیم‌ملی ایران را احیا کند.
اسکوچیچ و شاگردانش در این مرحله به چهار پیروزی متوالی رسیدند و البته توانستند مقابل عراق نیز که آخرین برد ایران برابر این تیم به دی ماه سال ۸۹ در جام ملت‌های آسیا برمی‌گشت، پس از بیش از ۱۰ سال به برتری برسند و طلسم‌شکنی کنند. ضمن این‌که تیم‌ملی ایران با برد مقابل عراق، با سرمربی کروات خود به رکورد هفت پیروزی متوالی -با احتساب سه بازی دوستانه- نیز دست پیدا کرد.
در نهایت نیز تیم‌ملی توانست با چهار پیروزی متوالی به مرحله نهایی انتخابی جام جهانی برسد و مردم ایران را غرق در شادی کند. شادی که حالا آبادانی‌ها نقش خود را پررنگ می‌دانند و معتقدند که اگر نفت در فصل نوزدهم، سرمربی خود را به تیم‌ملی نمی‌داد، شاید این موفقیت هم نبود. اما نکته اصلی این است که موفقیت تیم‌ملی با یک کار گروهی و همدلی بی‌نظیر بین مجموعه تیم‌ملی گرفته تا مردم ایران، رقم خورد.
