شیوع بیشتر این ویروس باعث می‌شود زحمات کادر درمانی کشور از ابتدای ورود ویروس کرونا به کشور تا کنون از بین برود و سختی‌های کار آنان چند برابر شود.
بیشتر بخوانید:
در ادامه متن منتشر شده توسط مهدی محمدی را مشاهده می‌کنید:
«این صحنه دیدار یک پرستار اهل رامسر است با فرزندش، پس از ۳۲ روز دوری از خانه. بعید است کلماتی وجود داشته باشد که بتواند راز نهفته در این دیدار را بگشاید. در حالی که در امریکا مردم یا در صف اسلحه ایستاده اند یا دولتشان روی دریا، کشتی‌های ماسک کشورهای دیگر را می‌دزدد، در انگلستان به پزشکان و پرستاران گفته اند وقتشان را برای نجات سالخوردگان تلف نکنند و در اسپانیا نیروهای ارتش هر روز دارند سرا‌های سالمندانی را پیدا می‌کنند که پرسنل آن‌ها گریخته اند؛ در ایران پرستاری هست که سی روز یا پنجاه روز فرزندش را فقط از پشت شیشه دیده، طلبه‌ای هست که همسرش درگذشته، اما خدمت به بیماران کرونایی را متوقف نکرده، مردان و زنان قهرمانی هستند که داوطلبانه در بیمارستان‌ها هر کاری ولو اینکه تخلیه زباله‌های بیمارستانی باشد انجام می‌دهند و جهادگرانی که داوطلبانه عهده دار تامین مایحتاج سالمندان محله خود شده اند. این نزاعی است میان دو‌نوع سبک زندگی. از بحث‌های روی کاغذ دیگر گذشته ایم. تفاوت‌ها میان دو سبک زندگی مومنانه و مادی اکنون عیان‌تر از آن است که کسی توان انکار آن را داشته باشد. جهان باید پند بگیرد».
