گروه سیاسی: حبیب رمضانخانی، فعال سیاسی در کانال خود نوشت: محمدحسین قدیری ابیانه، سفیر سابق و از مسئولان و عاملان وضعیت و مشی فعلی، گفته اند: ساعت مفید کار در کره جنوبی ۹.۵ ساعت و در ایران ۲۲ دقیقه است و این یعنی یک کره‌ای معادل ۲۴ ایرانی کار می‌کند. علاوه بر این کار سخت، بسیار کم توقع هم هستند و بسیاری در آپارتمان‌های ۱۵ متری و ۱۷ متری سکونت دارند.
در پاسخ به این اظهار نظر چند نکته را بایستی به ایشان و هم مسلکانشان، یادآور شد:
۱.جناب قدیری ابیانه و اصولگرایان، به وقت دولت روحانی، دولت و انتخاب نادرست مردم را عامل اصلی مشکلات دانسته و ادعا می کردند با آمدن خود، تمام مشکلات را حل می کنند و مثلا دلار را تا ۱۵ تومان پایین آورده و بورس را در سه روز به سامان می کنند! ولی بعد از تحقق حاکمیت یکدست، و گذشت سی ماه، فرصت از مردم تا ظهور منجی خواسته و مردم را مقصر وضعیت پیش رو می‌دانند و لابد به خاطر این خبط هست با تصویب انواع مالیات ها و عوارض سنگین و افزایش سال های بازنشستگی، می‌خواهند آن‌ها را مجازات کنند!
۲. نمی‌دانم چه حکمتی هست! که مسئولان کشورمان نوبت خودشان، آن اقتدار، مادام العمری و عدم پاسخگویی مسئولان کره شمالی را برای مقایسه و الگو معرفی، ولی نوبت مردم، آن تلاش و توسعه کره جنوبی را مطالبه و مردم آن کشور را الگو معرفی می کنند؟
۳. بیشتر مسئولان اصولا دین و مذهب را در جهت منافع خود تفسیر و بسترسازی می‌کنند. مثلا برای عتاب مردم غرب و اسراییل، حدیث معروف، الناس علی دین ملوکهم، مردم بر شیوه حاکمان خود زندگی می کنند را مثال می‌زنند، ولی به وقت خودشان و پاسخ گویی، مثل انتقاد اخیر، مردم واحدی کاملا جدا از حکومت و منش آن معرفی می شوند.
۴. در اینکه در ایران ساعت مفید و بهره وری پایین بوده و نیازمند تغییر وضعیت، شکی نیست. ولی بایستی به جناب قدیری گوشزد کرد، این پایین بودن بهره وری محصول چندین عامل است. یکی پایین بودن دستمزدها و نبود انگیزه، دیگری عدم وجود قوانین به روز، عدم نظارت صحیح و بوروکراسی ناکارآمد و مهمتر، اقتصاد دولتی که انگیزه ای برای کار و تلاش نمی گذارد. همان اقتصادی که جناب قدیری و دوستانش، سرخوشانه در اوایل انقلاب با مصادره شرکت های بزرگ و کارآفرین خصوصی، آن ها را دولتی کرده و این مسیر را بسترسازی کردند.
۵. در تمام دنیا و علم اقتصاد عقلانی و مرسوم این است که شرکت و بنگاه زیان ده را ابتدا باید تغییر و اصلاح اساسی کرد، اگر نتیجه بخش نبود، تعطیل کرد. ولی جناب قدیری در جریان هستند که از شرکت های خودرو ساز تا انواع بنگاه‌های تولیدی و مالی زیان ده دولتی که اتفاقا میانگین ساعت کار مفید را پایین آورده اند، از قضا سال هاست با تجویز پول از بیت المال سرپا نگه داشته و سعی بر امتداد آن انحصار و رانت دارند. مثلا همین صدواسیما! با نزدیک به ۵۰ هزار پرسنل، هر سال بودجه مضاعفی از بیت المال می گیرد، در حالی که مشابه خارجی آن، مثل بی بی سی، رویترز و … با یک پنجم این نیرو و بودجه، نه تنها ده ها برابر کارایی، بلکه چندین برابر این بودجه سود دهی دارند.
۶. در آخر، حالا که بحث مقایسه داغ شده، بد نیست آقای قدیری گریزی به مسئولان کره جنوبی و دولتمردانش، جهت مقایسه با مسئولان ایرانی بزند! آنجا که در کره جنوبی وقتی مسئولی نتوانند به شعار و وعده های خود عمل کرده و در حوزه خود مشکلی برای مردم ایجاد کند، از قدرت کناره گرفته، استعفا می‌دهد و گاهی از شدت شرم و غصه دق می کند و حتی دست به خودکشی می زند! مثل نخست وزیر سابق آن کشور، چانگ هونگ وون، که با غرق شدن یک کشتی تفریحی دانش آموزان، از سمت خود کناره گرفت! آنجا که گفته بود: «گریه های خانواده های غرق شدگان، خواب شبانه را از من گرفته»
در پاسخ به این اظهار نظر چند نکته را بایستی به ایشان و هم مسلکانشان، یادآور شد:
۱.جناب قدیری ابیانه و اصولگرایان، به وقت دولت روحانی، دولت و انتخاب نادرست مردم را عامل اصلی مشکلات دانسته و ادعا می کردند با آمدن خود، تمام مشکلات را حل می کنند و مثلا دلار را تا ۱۵ تومان پایین آورده و بورس را در سه روز به سامان می کنند! ولی بعد از تحقق حاکمیت یکدست، و گذشت سی ماه، فرصت از مردم تا ظهور منجی خواسته و مردم را مقصر وضعیت پیش رو می‌دانند و لابد به خاطر این خبط هست با تصویب انواع مالیات ها و عوارض سنگین و افزایش سال های بازنشستگی، می‌خواهند آن‌ها را مجازات کنند!
۲. نمی‌دانم چه حکمتی هست! که مسئولان کشورمان نوبت خودشان، آن اقتدار، مادام العمری و عدم پاسخگویی مسئولان کره شمالی را برای مقایسه و الگو معرفی، ولی نوبت مردم، آن تلاش و توسعه کره جنوبی را مطالبه و مردم آن کشور را الگو معرفی می کنند؟
۳. بیشتر مسئولان اصولا دین و مذهب را در جهت منافع خود تفسیر و بسترسازی می‌کنند. مثلا برای عتاب مردم غرب و اسراییل، حدیث معروف، الناس علی دین ملوکهم، مردم بر شیوه حاکمان خود زندگی می کنند را مثال می‌زنند، ولی به وقت خودشان و پاسخ گویی، مثل انتقاد اخیر، مردم واحدی کاملا جدا از حکومت و منش آن معرفی می شوند.
۴. در اینکه در ایران ساعت مفید و بهره وری پایین بوده و نیازمند تغییر وضعیت، شکی نیست. ولی بایستی به جناب قدیری گوشزد کرد، این پایین بودن بهره وری محصول چندین عامل است. یکی پایین بودن دستمزدها و نبود انگیزه، دیگری عدم وجود قوانین به روز، عدم نظارت صحیح و بوروکراسی ناکارآمد و مهمتر، اقتصاد دولتی که انگیزه ای برای کار و تلاش نمی گذارد. همان اقتصادی که جناب قدیری و دوستانش، سرخوشانه در اوایل انقلاب با مصادره شرکت های بزرگ و کارآفرین خصوصی، آن ها را دولتی کرده و این مسیر را بسترسازی کردند.
۵. در تمام دنیا و علم اقتصاد عقلانی و مرسوم این است که شرکت و بنگاه زیان ده را ابتدا باید تغییر و اصلاح اساسی کرد، اگر نتیجه بخش نبود، تعطیل کرد. ولی جناب قدیری در جریان هستند که از شرکت های خودرو ساز تا انواع بنگاه‌های تولیدی و مالی زیان ده دولتی که اتفاقا میانگین ساعت کار مفید را پایین آورده اند، از قضا سال هاست با تجویز پول از بیت المال سرپا نگه داشته و سعی بر امتداد آن انحصار و رانت دارند. مثلا همین صدواسیما! با نزدیک به ۵۰ هزار پرسنل، هر سال بودجه مضاعفی از بیت المال می گیرد، در حالی که مشابه خارجی آن، مثل بی بی سی، رویترز و … با یک پنجم این نیرو و بودجه، نه تنها ده ها برابر کارایی، بلکه چندین برابر این بودجه سود دهی دارند.
۶. در آخر، حالا که بحث مقایسه داغ شده، بد نیست آقای قدیری گریزی به مسئولان کره جنوبی و دولتمردانش، جهت مقایسه با مسئولان ایرانی بزند! آنجا که در کره جنوبی وقتی مسئولی نتوانند به شعار و وعده های خود عمل کرده و در حوزه خود مشکلی برای مردم ایجاد کند، از قدرت کناره گرفته، استعفا می‌دهد و گاهی از شدت شرم و غصه دق می کند و حتی دست به خودکشی می زند! مثل نخست وزیر سابق آن کشور، چانگ هونگ وون، که با غرق شدن یک کشتی تفریحی دانش آموزان، از سمت خود کناره گرفت! آنجا که گفته بود: «گریه های خانواده های غرق شدگان، خواب شبانه را از من گرفته»
