خبرورزشی نوشت: یک‌شنبه هفته قبل احمدرضا عابدزاده زانوی پای چپ خود را برای پنجمین بار جراحی کرد. هنوز یک هفته از این جراحی نگذشته، او تمرینات روزمره‌اش را آغاز کرده و ساعت‌ها در باشگاه به کار با وزنه می‌پردازد. به همین بهانه با این چهره محبوب فوتبال گفت‌وگویی انجام دادیم.
اوضاع و احوال این روزهای احمدرضا عابدزاده چطور است؟
خوبم! دو، سه روز دیگر بخیه‌های جراحی را می‌کشم و کم‌کم باید به فکر تقویت عضلات پا و زانوی چپ باشم.
چند روز است به باشگاه بدنسازی می‌روید؟
فکر کنم از چهارشنبه.
۳ روز بعد از جراحی؟
با پای چپ کاری نکردم. ورزشم را طوری انجام می‌دهم که فشاری به زانوی جراحی شده وارد نشود.
با عصا حرکت می‌کنید؟
نه، عصا را هم از چهارشنبه کنار گذاشته‌ام.
پزشک‌تان نگفت بعد از جراحی ۵-۴ ساعته باید مدت بیشتری استراحت مطلق داشته باشید؟
شرایط فیزیکی آدم‌ها متفاوت است. خود ما هستیم که با شیوه فکر کردن، روحیه‌مان را می‌سازیم. خود ما هستیم که با شیوه زندگی و ورزش، شرایط جسمانی‌مان را می‌سازیم. من بیشتر از ۳۲، ۳۳ سال است سنگین و فشرده ورزش می‌کنم و نمی‌توانم چند روز ورزش نکنم. عضلاتم عادت دارد حرکت کند. داخل پرواز آمریکا تا امارات و سپس ایران وقتی چند ساعت می‌نشینم، اذیت می‌شوم و مجبورم داخل خود هواپیما شکم و شنا بزنم، حرکات کششی و نرمشی انجام بدهم تا دوباره بتوانم با آرامش روی صندلی‌ام بنشینم. مسلماً اگر این تمرینات را نداشتم، شرایط فیزیکی‌ام طوری نبود که ۳ روز بعد از یک جراحی سنگین به باشگاه بروم. احتمالاً باید ۲ هفته از جایم تکان نمی‌خوردم. پزشکانم نیز شرایط جسمی‌ام را می‌دانستند و می‌گویند با رعایت جوانب امر، هر طور صلاح می‌دانم، کار کنم.
دوستان و همبازیان‌تان جویای احوال‌تان بوده‌اند؟
یکسری لطف داشتند و تماس گرفتند و احوال پرسیدند، یکسری هم اعتقادی به این کار نداشتند و گرفتار کارهای خودشان بودند.
دلخور به نظر می‌رسید.
(خنده) برایم اهمیتی ندارد یک آدم بی‌معرفت بخواهد حالم را بپرسد یا نپرسد. من که حالم خوب است. از آنهایی که شعور لازم را ندارند، ناراحت نمی‌شوم چون می‌دانم شعورشان کم است و دست خودشان هم نیست!
یادتان مانده روز اول چه کسانی جویای احوال شدند؟
خیلی‌ها بودند و مسلماً اسم بسیاری از دوستان از قلم می‌افتد. از کریم باقری، حمید استیلی و مهدی رحمتی گرفته تا حبیب کاشانی که بارها لطف کردند و احوالپرس بودند. در این ۳۰ سال گذشته به قدری دوست و همبازی داشته‌ام که تعدادشان از دستم دررفته و همین‌جا از همه آنهایی که محبت داشتند، تشکر می‌کنم.
از طرف وزارت ورزش و فدراسیون فوتبال چطور؟ نماینده‌ای یا مقامی سراغ‌تان را گرفت؟
حتی یک نفر هم تماس نداشت.
تمام این مشکلات ایجاد شده برای شما به خاطر تیم ملی و نام ایران بوده، چطور بعد از جراحی، احوالی نمی‌پرسند؟
به زعم آنها من دروازه‌بان تیم کشوری دیگر بوده‌ام و تمام بار فوتبال در چند دهه اخیر به دوش این دوستان بوده است.
افشین پیروانی به عنوان مدیر تیم ملی و همبازی و دوست قدیمی‌تان چطور؟
نه، سر افشین خیلی شلوغ بوده و یادش رفته. ضمناً بیایید بحث را عوض کنیم.
شنیده‌ای بی‌پولی پرسپولیس کار را به اعتصاب بازیکنان هم کشانده است؟
بی‌خبر نیستم. مگر می‌شود از شرایط فوتبال و باشگاه‌ها بی‌خبر باشم؟ فقط باید بگویم برای ورزش کشورمان، برای فوتبال ایران زشت است که شرایط پرسپولیس با میلیون‌ها هوادار این‌چنین باشد. تیم‌های پرطرفدار شأن و منزلت دارند، از پرسپولیس و استقلال گرفته تا تراکتورسازی، ملوان و همه تیم‌های پرطرفدار دیگر. واقعاً شرم‌آور است بازیکن پرسپولیس در رختکن بخوابد چون باشگاه پول ندارد برای او جایی اجاره کند. جایگاه پرسپولیس این نیست و از سوء مدیریت‌ها، شرایط بسیار اسفناک شده است.
راه چاره چیست؟
دولت و مجلس باید به این موضوع ورود کنند تا مشکلات ریشه‌کن شود. در عین حال پرسپولیس به مدیریتی قوی احتیاج دارد که مدیر خوب کم نیست اما به کار گرفته نمی‌شود. به عنوان مثال حبیب کاشانی گزینه مناسب و امتحان‌پس‌داده‌ای است که می‌توانست خیلی از بحران‌های پرسپولیس را از بین ببرد. متولی باشگاه پرسپولیس مسئول تأمین نیازهای مالی باشگاه به شمار می‌رود و امیدوارم هرچه سریع‌تر این تیم بزرگ را از این شرایط خجالت‌آور خارج کند.
به لحاظ فنی به آینده پرسپولیس امیدوار هستی؟
چرا نباشم؟ اما یادمان باشد هر کاری به یکسری مقدمات و زمینه‌ها نیازمند است. بهترین پزشک دنیا بدون لوازم کار، نمی‌تواند حتی یک آمپول تزریق کند چه رسد به جراحی! پرسپولیس باید اول مشکلات مالی‌اش را برطرف کند.
